The Lunar Chronicles! In de kerstvakantie las ik deze serie YA-boeken van de Amerikaanse Marissa Meyer. De serie bestaat uit:
- Cinder
- Scarlet
- Cress
- Levana (ooit aangekondigd als deel 3,5)
- Winter
- Alle sterren
Een jaar of vier geleden had ik de eerste twee delen al gelezen. Helaas gaf uitgeverij Edge de andere delen niet uit. In 2017 nam Blossom Books de reeks over en publiceerde de boeken in razend tempo, met steeds een maand tussentijd. Knap werk, ook van de vertaler, Sandra C. Hessels!
The Lunar Chronicles zijn een fantastische mix van sprookjes, Star Wars en een vleugje Hunger Games.
Sprookjes
De vier hoofddelen van de serie zijn Cinder, Scarlet, Cress en Winter. Die zijn losjes gebaseerd op respectievelijk Assepoester, Roodkapje, Rapunzel en Sneeuwwitje. Alleen zijn de gebeurtenissen verplaatst naar een verre toekomst, het tijdperk na de Vierde Wereldoorlog. Ook zijn de vrouwelijke hoofdpersonen veel meer uitgewerkt dan in de sprookjes. En ze voldoen allesbehalve aan het beeld dat je waarschijnlijk van de sprookjesfiguren hebt. Zo is Cinder een monteur van androïden, die rondloopt in werkkleding en constant onder de vegen zit. Bovendien is ze niet helemaal menselijk: ze heeft een kunstmatige hand en voet en nog een aantal andere aanpassingen.
Natuurlijk gaat het ook over de liefde, maar er zit maar een prins in het verhaal. De hoofdlijn van de sprookjes zit wel in de boeken, maar soms met een briljante twist.
Soms zijn er ook sporen van andere sprookjes te ontdekken. Zo gaat het op een bepaald moment over het Verdrag van Bremen, en ik heb het idee dat Bremen niet toevallig is gekozen.
Star Wars
De overeenkomsten met de Star Wars-films zijn talrijk. Ook deze filmserie heeft sprookjesthema’s (prinsessen, ridders, zwaarden, queestes). The Lunar Chronicles spelen niet in een melkwegstelsel ver ver weg, lang geleden, maar in een (verre?) toekomst, op de aarde en de maan. Maar er zitten ruimteschepen in, een schelmachtige vrijbuiter, een bepaalde Kracht, de strijd tussen goed en kwaad, verrassende familierelaties en een androïde die zorgt voor een vrolijke noot.
Er is sprake van dat The Lunar Chronicles verfilmd zullen worden. Ik vrees een beetje dat de serie dan afgedaan zal worden als een Star Wars-kloon voor jongeren.
The Hunger Games
De aarde is in The Lunar Chronicles redelijk welvarend en democratisch. Maar Luna (de maan) doet denken aan de dystopische maatschappij zoals die beschreven wordt in bijvoorbeeld The Hunger Games. In de hoofdstad zitten de machthebbers, de mensen die het goed hebben. Terwijl in de buitensectoren de mensen in armoede leven en niets te zeggen hebben. Uiteraard proberen de heldinnen en hun medestanders dit onrecht te herstellen.
Wat wel een beetje jammer is, is dat in de vier hoofddelen er telkens een vrouwelijke hoofdpersoon wordt toegevoegd. Daardoor waaiert het verhaal steeds verder uit en worden de delen steeds dikker. Cinder is nog 376 pagina’s, maar Winter telt er maar liefst 848! De complete reeks is goed voor 2744 pagina’s leesplezier. Waarbij deel 4 en 6 een beetje overbodig voelen. De gebeurtenissen die daar uitgebreid worden beschreven, staan ook al beknopt in de hoofddelen. Ze voegen niet zo veel toe, en zijn er vooral voor de fans (die Lunartics genoemd worden). Met uitzondering van het korte verhaal De kleine androïde, in Alle sterren. Dat verhaal staat vrijwel los van de rest en is weer een variatie op het sprookje… Nou ja, dat kun je zelf ook wel bedenken.
Daarmee is de serie nog niet af. Eind 2017 verscheen de graphic novel Iko, een spin-off die verdergaat waar de boekenserie ophoudt.
Vier jaar geleden las ik Cinder al met enorm veel plezier, en ik ben blij dat ik nu de hele serie heb kunnen lezen.
Kjoek? 