Nog een paar uur en januari is afgelopen en daarmee ook de Maand van de Onbekende Kinderboekenschrijvers. Het was een drukke maand met 31 min of meer onbekende schrijvers (waarvan 2 duo’s), die zichzelf op heel verschillende manieren voorstelden. Met een aantal recensies waarover al veel gezegd is. Met ongekende drukte op Jipjip.
Het was ook een maand die een aanslag deed op de nachtrust van sommige betrokkenen. Onder andere die van mezelf, en niet alleen omdat ik op werkdagen een kwartier eerder opstond om stukjes te plaatsen.
Over het algemeen vond ik het erg leuk, maar er zijn ook dingen gebeurd die ik van tevoren niet had verwacht. En dingen die ik anders zou doen als ik nog eens zo’n maand zou organiseren.
Met de recensenten en schrijvers ga ik nog evalueren, maar ik ben natuurlijk ook benieuwd naar de reacties van de lezers van dit blog. Wat vonden jullie van deze maand? Zijn er dingen die jullie anders zouden willen zien? Zijn jullie boeken gaan lezen van deze onbekende schrijvers?
Ik schreef ‘Is liefde besmettelijk?’ met mijn eigen dochter van twaalf in mijn hoofd. Ze bleek niet alleen mijn muze te zijn, maar ook mijn critica. Ze voorzag het manuscript van rode strepen en opmerkingen in de kantlijn. En hoewel ik elke zin in het boek heb verzonnen, slopen er toch af en toe scènes uit haar leven in het verhaal. Izzylove heet eigenlijk Isabella Strombolov, of Isa. Ze heeft een eigen website waarop ze dagelijks tips geeft over de liefde. Maar wanneer ze voor het eerst van haar leven zelf verliefd wordt, blijkt ze zelf niets aan die tips te hebben. Wie wel wat aan haar advies heeft, is Tristan, de jongen waar ze verliefd op is. Nauwgezet volgt hij al haar adviezen op.
Op dit moment ben ik bezig met het schrijven van: Is vriendschap 4ever?, dat in april 2009 verschijnt.
De tienjarige Ilias ontvangt een bericht van een onbekende afzender op zijn laptop. Hij opent het bericht en wordt via de digitale snelweg Maggelspace ingezogen. Daar maakt hij kennis met maggeldokter Mack uit Maggeldam die al even verbaasd is als Ilias.
Ilias komt door een S.O.S. bericht terug in Maggelspace. Het netwerk AfriMa wordt geteisterd door een gevaarlijk virus. Ilias en Mack proberen het virus te stoppen. Als Mack besmet wordt met het virus, blijft Ilias alleen achter in het venster Moeganda. Hij komt terecht bij een gevaarlijke maggelitie in het ondernetwerk van Maggelspace, die maggelkids ontvoert om het virus voor hen te verspreiden.
Kunnen Ilias en Mara de maggelkids redden van de gewapende maggelitie?
De Sprookjesspeurders zijn drie boeken (in 2006 gebundeld in een dikke sprookjespil) over twee kinderen die erachter komen dat hun ouders gevluchte sprookjesfiguren zijn. Ze reizen naar De Hoge Landen, waar hun ouders vandaan komen, om de strijd aan te gaan met de gevreesde Drie Sneeuwwitjes.
Straatwijs is een achtervolgingsthriller waar alleen maar vrouwen in voor komen. Het is waarschijnlijk het spannendste boek dat ik ooit geschreven heb. (En het is mijn droom om er nog een keer een speelfilm van te maken). Op 
Voor meer informatie verwijs ik je graag naar mijn website 
De aandacht op jezelf vestigen, hoe doe je dat? Ja, misschien helpt een plekje op Richards site daarbij. En verder kun je als een rondreizend circus op allerlei podia klimmen, om daar je boeken de hemel in te prijzen. Je kunt een kapitaal uittrekken voor reclame. Je kunt extravagante kleren aantrekken en in interviews ludieke dingen zeggen, zodat presentatoren je voor hun tv-show vragen. Maar nee, ik heb geen circustalent, ben niet vermogend en ludieke dingen zeg ik alleen thuis, in mijn vriendenkring. Daarnaast vind ik het jubelende toontje van reclame-uitingen meestal irritant. Moet ik dat toontje zelf aanslaan om mijn boeken te promoten? Dat vertik ik.
Dat schrijven van verhalen, dat is mijn passie. Ik zwoeg, schrap, broed en polijst. Ik gooi hoofdstukken weg die niet goed genoeg bleken. Ik ben chagrijnig omdat ik niet weet hoe het verder moet. Ik krijg een inval onder de douche en dans geïnspireerd naar mijn computer. Ik baal als mijn redacteur commentaar heeft. Ik steel dingen uit het echte leven en stop ze in mijn verhaal. Ik eet een zak chips leeg als er een hoofdstuk af moet terwijl anderen naar het strand gaan. Ik geniet als een personage tot leven komt. Ik verwaarloos vrienden omdat de deadline nadert en de laatste pagina’s maar niet willen lukken. En ik koop taart als het eerste exemplaar van mijn boek op de mat valt.
Als je informatie wilt over mijn boeken of mijzelf, kun je kijken op mijn site: 
Twinkelen en krullen
In januari en februari 2009 verschijnen twee nieuwe boeken bij uitgeverij Zwijsen: Munt voor een Stunt (januari, 6+) en Camping Citroen (februari, 7+). Munt voor een Stunt hoort bij de leesmethode Estafette. In Camping Citroen lees je hoe Cis tijdens een vakantie in Spanje haar machobroer te slim af is en ontdekt ze met haar neef Santi een familiegeheim.
Tot de zomer mag ik rommelen. En als de woorden dan geen zinnen zijn geworden of de zinnen geen verhalen, als ik dan niet minstens één fijn nieuw prentenboek heb liggen en ook geen goed begin van de jeugdroman die ik zo graag wil schrijven, als ik er dan geen lezers bij heb, als de bank blijft bellen, scholen me niet boeken, de recensenten het wel geloven en zelfs de tandarts van Floortje Zwigtman alleen vragend zijn schouders ophaalt bij het horen van mijn naam…. dan is het ‘nice try’, en weer gewoon de forensentrein in.
Dat is mijn lijfspreuk voor het schrijven van kinderboeken. Ik zoek een historisch onderwerp en begin dan te fantaseren: waarom is iets in een ver verleden op een bepaalde manier gebeurd, en kun je daar een andere reden voor verzinnen? In en op bestaande monumenten zie je vaak gekke poortjes, raampjes, trappen of luikjes die nergens naartoe leiden. Dat prikkelt mijn fantasie. Was driehonderd jaar geleden dat ene poortje in dat huis wel zichtbaar? En waarom zou je in ‘s hemelsnaam een trap bouwen die nergens naartoe gaat?
Zo bevonden zich in een heel oud poortgebouw in Ravenstein (Noord-Brabant) restanten van een dubbele haard in een piepklein vertrek. Dat is onlogisch. Archeologisch onderzoek toonde aan dat de haardresten deel uitmaakten van een poortgebouw dat op de voorburcht van het kasteel van Ravenstein stond. Dan ga ik verder denken: heeft er soms een ander, veel groter, gebouw gestaan waar die dubbele haard wel in paste? In mijn boek Het Stein van Walraven, uitgegeven bij Christofoor in 2001, heb ik op die plek een kasteel laten verrijzen. In het boek gaat een jongen terug naar de 14e eeuw en maakt de bouw van het kasteel van Ravenstein mee.* Zo kun je fictie en geschiedenis bij elkaar brengen.
Een opgebroken grafheuvel die zich achter in de tuin van mijn schoonouders bevond, zette mij aan tot het schrijven van mijn jeugdroman Het Geheim van de Grafheuvel, uitgegeven bij de Vlaamse uitgeverij De Vries-Brouwers in 2008. Twee jongens vinden een vergeten grafheuvel op het landgoed van hun grootouders en graven de heuvel op, waarmee een serie griezelige gebeurtenissen in gang wordt gezet, waar een heks en een rituele moord uit de negentiende eeuw mee te maken hebben.
Kjoek? 