Leest het voort!
Het was gewoon niet leuk meer. Wéér die telelenzen in de bosjes, weer Geer en Goor uit de achtertuin moeten meppen, weer die busladingen verenigde huisvrouwen die allemaal dolgraag even wilden plassen bij een Echte Schrijfster, weer de hele dag die mensen van Celebrity Big Brother aan de lijn! Gek werd ik ervan – en schrijven, ho maar.
Gelukkig had ik Harry. Personal coach, gespecialiseerd in het omgaan met PGR – Plotselinge Grote Roem. Standaard aangeboden door mijn uitgever bij elk debutantencontract, want ze weten daar natuurlijk ook wel hoe dat gaat. En Harry, gouden Harry, Harry zei ‘Meid, weet je wat? Doe gewoon een T-shirt aan met ‘Ik ben NIET Mathilde Stein‘. Moet jij eens opletten hoe snel je weer rust aan je hoofd hebt!’
En waarachtig. Camera’s weg, geen fan meer te zien, Harry ontslagen. Alleen de telefoon gaat nog over. Heel af en toe, en altijd vanaf hetzelfde nummer: de bank. Ik geloof dat ze moeite hebben met de enorme bedragen aan royalty’s op m’n rekening. Zullen ze toch zelf iets op moeten bedenken, want hé, da’s nou het mooie van het schrijversvak: altijd één uitmuntend excuus om simpelweg niet op te nemen. ‘Sorry mensen. Ik had nét inspiratie.’
Schrijven dus! Zo ongeveer vanaf mijn nulde, maar voor het echie sinds 2005. Toen ben ik gedebuteerd met Bang Mannetje, mijn eerste prentenboek. Super veel geluk mee gehad: niks eindeloze stroom afwijzingen, gewoon, pats, direct een prima uitgever (Lemniscaat), boem, meteen een geweldige illustratrice (Mies van Hout) en hoptralala, nog eens een prijs (Kinderboekwinkelprijs 2006). Dus van je hoera, en jongens, wat is dit leuk!
Het plezier is gebleven. Na Bang Mannetje volgden Monsterlied (2006, illustraties Gerdien van der Linden) , Van Mij! en De kindereter (2006 en 2007, allebei weer met Mies), en vorig jaar heb ik een verhaal mogen schrijven voor de Sinterklaasserie van Douwe Egberts. De Nieuwe Sint betekende zowel een fantastische samenwerking met Martijn van der Linden als een prachtsmoes om kilo’s pepernoten te eten én het duwtje dat ik nodig had om het even écht te durven proberen met schrijven.
Tot de zomer mag ik rommelen. En als de woorden dan geen zinnen zijn geworden of de zinnen geen verhalen, als ik dan niet minstens één fijn nieuw prentenboek heb liggen en ook geen goed begin van de jeugdroman die ik zo graag wil schrijven, als ik er dan geen lezers bij heb, als de bank blijft bellen, scholen me niet boeken, de recensenten het wel geloven en zelfs de tandarts van Floortje Zwigtman alleen vragend zijn schouders ophaalt bij het horen van mijn naam…. dan is het ‘nice try’, en weer gewoon de forensentrein in.
Het voelt fijn en eng tegelijk. Natuurlijk is er die giga-onzekerheid en vraag ik me wanhopig af of ik dat hele zogenaamde schrijftalent niet al lang weer per ongeluk door het gootsteenputje heb gespoeld, tegelijk met een pot koud geworden thee. Maar proberen zal ik. Want zo’n klein mensje, dat na afloop van een voorleessessie verlegen aan je mouw trekt om te zeggen ‘Mevrouw… ik vond het móói!’”daar kan geen boze bankman tegenop.
Kjoek? 