(het stuk van Milja Praagman van precies tien jaar geleden vind je hier)
Mijn hoofd maakt vreemde sprongen. Nog steeds, ook tien jaar later. Het verrast me hoe de ideeën voor verhalen alsmaar blijven komen en ook hoe ik nog steeds zo’n nieuw idee vaak het liefst meteen wil gaan uitwerken.
Alsof ik het nog steeds voor het eerst doe. Misschien komt dat ook omdat met elk prentenboek wat ik maak, ik weer iets zie wat ik een volgende keer weer anders wil doen. Dingen die voor mijn gevoel altijd nog weer beter kunnen.
Wat er goed ging deze afgelopen tien jaar zijn de fijne bekroningen van mijn werk zoals dat Nog honderd nachtjes slapen tot Prentenboek van het jaar werd gekozen en ik vorig jaar een Zilveren Penseel won voor Omdat ik je zo graag zie. Vlak daarna werd ik gevraagd om het Prentenboek van de Kinderboekenweek 2018 te maken wat resulteerde in Kom erbij.
Naast deze fijne bekroningen en eervolle opdracht waren er ook nog de bijzonder leuke samenwerkingen, zo maakte ik bijvoorbeeld voor het eerst een prentenboek samen met mijn man kunstenaar Leopold van de Ven: Zien met je ogen dicht. 
Samen met Pim Lammers maakte ik Het lammetje dat een varken is (zijn debuut) wat vorig jaar verscheen en op ongelooflijk veel aandacht kon rekenen, waarna we samen ook nog De boer en de dierenarts maakten.
Nu ik dit alles zo achter elkaar typ zou ik mezelf niet onbekend meer willen noemen maar bekend voel ik me ook niet echt; dat komt voor een groot deel denk ik doordat mijn doelgroep (4-7 jaar) daar geen notie van heeft nog. Ze begrijpen gelukkig nog helemaal niets van uitgeverijen, drukkerijen, het CB en CPNB top 60 lijsten 😉
Wat minder goed gaat dan 10 jaar geleden is dat het eigenlijk té goed gaat. Dat klinkt misschien tegenstrijdig maar ik moet waken dat ik niet altijd aan het werk ben, hoe leuk ik dat ook vind. Werken is al lang niet meer alleen schrijven en tekenen maar nu bijvoorbeeld ook het begeleiden van illustratorentalent voor bijvoorbeeld Rose Stories. Wat ik erg leuk vind om te doen net als lezingen en school en bibliotheekbezoeken.
Ik had bedacht komende tijd weer wat langer de tijd te nemen voor nieuwe projecten. Maar dat zich dat niet laat plannen merkte ik pas nog: doodmoe en totaal gaar van de hectische Kinderboekenweek popte er weer doodleuk zo’n idee in mijn hoofd wat graag meteen uitgewerkt wilde worden. Het is zó verslavend dit werk en die ideeën van mij zijn maar moeilijk te temmen.
Een van de belangrijkste dingen die zijn veranderd in de afgelopen tien jaar is dat ik ergens rond het uitwerken van Omdat ik je zo graag zie dacht: fok it, nu laat ik even alles los. Gewoon maar tekenen. Dat klinkt simpel maar is en blijft ongelooflijk moeilijk om te doen. Met loslaten bedoel ik loslaten wat we geleerd of wat ik mezelf als stijl had aangeleerd.
Soms ontdek ik terwijl ik aan het ene boek werk iets waarvan ik weer mee verder ga in het volgende. Dat zit hem in kleine dingetjes. Proberen zonder lijnen te gaan tekenen of juist zoals ik nu net heb ontdekt geen zwarte lijn maar met weglaten witte contourlijnen te maken. Maar vaak komt het ook door iets wat ik zie in het werk van anderen. Zo zag ik pas in het werk van Charlotte Salomon dat zij een figuur tekende in lijn met zowel blauw én rood dat vond ik zo mooi, dat ik dat laatst ook heb uitgeprobeerd voor Wat ik mooi vind. Mijn nieuwste prentenboek dat verschijnt in maart bij De Eenhoorn. 
Hiervoor ontdekte ik dat het ook heel leuk tekenen is met toverpotloden. Die hebben in een punt meerdere kleuren. Dat werkte bijvoorbeeld heel goed om een schaap zijn vacht mee te tekenen voor Ik ben geen boek ik ben een schaap. Omdat zo’n vacht ook niet gewoon alleen maar wit is. Hier kan ik eindeloos lang over doen voor ik snap dat schapenvachtwit soms juist in een gekleurd toverpotlood zit.
Die kleine onverwachte ontdekkingen van op een nieuwe manier iets tekenen of schrijven of een heel nieuw origineel idee bedenken zijn nog steeds dat wat ik het allerleukste in mijn werk vind en waarvan ik me niet kan voorstellen dat ik daar ooit mee kan stoppen.
Kjoek? 