Peter in Scribopolis
Onbekender dan Peter Van Olmen kan niet. Hij heeft nog geen boek uit. De kleine Odessa komt uit in september bij Van Goor. Dit is wat hij zegt over zichzelf.
Shakespeare is mijn held.
Als ik een jeugdboek schreef, dan zou het één zijn dat hij had kunnen schrijven. Niet met verzen uit de jaren 1600, maar met vaart, gebeurtenissen, plotwendingen, rake personages, flitsende dialogen, en een flink pak humor. En er moest diepgang in zitten, het moest over iets gaan. Over het schrijven zelf bijvoorbeeld. Over de rol die verhalen in ons leven spelen. De kracht van die verhalen. Hoe verhalen ons leven bepalen. Hoe boeken tot leven komen.
Zou Shakespeare het goedkeuren? Misschien wel als ik hem een rol gaf. Omdat hij de grootste schrijver aller tijden is, komt hij aan het hoofd te staan van de andere schrijvers, onsterfelijke schrijvers, die in een stad wonen, Scribopolis, waar ze zich teruggetrokken hebben om te werken aan hun meesterwerken, weg van de bewoonde wereld die hun boeken niet altijd op prijs stellen, bijgestaan door de negen Muzen en een flink glas wijn. Mabarak, een afvallige schrijver vat het plan op een boek te schrijven dat de wereld naar zijn hand zal zetten. Wat hij in het boek schrijft zal echt gebeuren. Maar hij slaagt er niet in in het boek te schrijven en wordt razend. De andere schrijvers verbannen hem uit de stad.
Algauw zie ik dat Shakespeare zijn rol met toewijding vervult, maar met enige terughoudendheid. Hij is een aimabel man, maar de hoofdrol wil hij niet. Dostojevski dan maar? Kafka? Nee. Ik speur rond in het boek, en zie een meisje lopen, eigenzinnig, klein voor haar leeftijd, op zoek naar haar vader, op zoek naar een thuis, zoals die andere held, Odysseus, maar op een kleinere schaal. Een naam wordt geboren: de kleine Odessa.
Maar het gaat niet goed met haar als ik haar zie in het begin van het boek. Een bende griezels achtervolgt haar. Ze vlucht, ze wil de daken opgeraken, daar voelt ze zich veilig, maar ze heeft geen kracht om zich op te trekken in de dakgoot.
En het boek begint.
“Odessa wou dat ze een vader had.
Ze wou een vader die haar op zijn schoot nam, en die haar ’s avonds voor het slapen gaan wonderlijke verhalen vertelde, en die haar zondag mee paardrijden nam. Maar dat was allemaal niet zo belangrijk nu. Op dit ogenblik wou ze vooral een vader die zijn hand uitstak en haar in de dakgoot trok, want lang hield ze het niet meer vol.”
In september trekt de kleine Odessa de wijde wereld in, bijgestaan door Lodewijck Aquila, de stoutmoedigste vogel ooit.
Zou Shakespeare trots op me zijn?
Kjoek? 