Oma’s leven gewoon door
Het leven gaat door is een verschrikkelijk cliché. Toch zou het wel eens de essentie van mijn schrijven kunnen zijn. Ik sta graag stil bij wat er gebeurt als bijvoorbeeld je oma is overleden, zoals in mijn boek ‘De tweelingoma’ dat in februari verschijnt. Is zij echt dood? vraagt Finn zich iedere keer af als zijn overleden oma hem aanraakt, iets in zijn oor fluistert of hem de weg wijst naar haar tweelingzus.
In de huid van een dood personage
In mijn derde roman (voor jongeren) ben ik zelfs in de huid van een vermoord meisje en haar dader gekropen. Ik raakte gefascineerd door de brute moord op Maja Bradaric, nu vijf jaar geleden. De hoofddader, die haar in brand stak, zei dat hij geen motief had, maar liet wel los dat hij tijdens zijn jeugd in Bosnië angstige oorlogservaringen had meegemaakt. Zijn leven ging ook door toen hij naar Nederland vluchtte.
Als schrijver greep ik de uitdaging aan om die gruwelijke moord van redenen, misschien zelfs van begrip, te voorzien. Ik vermomde me als klein jongetje en dompelde me onder in de huiveringwekkende Balkanoorlog. Ik stelde me voor dat die ervaringen mij zo verknipt maakten dat ik jaren later in staat zou zijn om een vriendin te vermoorden.
(werktitel: ‘Het spoor van de drakenklauw’, verschijnt 2009)
Jongensdroom
Erachter komen wat een jongere voelt en denkt, terwijl hij al zijn hele leven weet dat hij in het verkeerde lichaam leeft, leek een onmogelijke opdracht. Het is namelijk niet voor te stellen, ook voor een lezer niet. Toch schreef ik een boek over een transseksuele jongere, en met succes, gezien de recensies en de reacties in mijn gastenboek. Dat had alles te maken met een goede bron. Ik leerde een vijftienjarige jongen kennen, die als meisje was geboren. Tijdens het schrijven las hij met mij mee, gaf commentaar en vertelde me alles wat ik wilde weten. Ook zíjn leven ging gewoon door, maar wel op een hele bijzondere manier.
Makkelijk lezen
Ik las eerst nooit boeken maar toen ik mijn boekbespreking moest gaan houden koos ik ”Wie kies je, Marijn”. En dankzij jou vind ik lezen nu steeds leuker worden. (Guilherme 11 jaar).
De jeugdliteratuur is er voor behoorlijke lezers. Moeilijk lerende lezers zijn absoluut in staat om ook prachtige jeugdboeken te lezen, zolang het maar aansluit op hun beleving en op hun technische niveau is geschreven.
Het is heerlijk om te horen dat een kind van je boek genoten heeft, maar als een kind vertelt dat het voor het eerst (op zijn elfde) een boek met plezier heeft uitgelezen, dan staat het leven echt even stil.
Kjoek? 