Mooie woorden
Als kind vrat ik boeken. Ik spaarde zelfs ‘mooie woorden’ die ik uitknipte en in een doosje bewaarde. Nu ik kinderboeken schrijf, valt die honger naar mooie woorden eindelijk op zijn plaats. Nu nog gelezen worden. Daar hoort jezelf aanprijzen bij. Vind ik niet zo makkelijk, lees onderstaand verslag maar:
In de woonkeuken zitten 15 vrouwen. Mijn eerste koffieochtend in Engeland. Een vrouw staat op.
‘Jij bent Wieteke van Dort? Ik ben Susan.’ Slanke vingers. Helemaal slank trouwens. Er moet een bureau zijn dat expatvrouwen uitzoekt op hun modellenuiterlijk. Ben ik zeker destijds doorheen geslipt.
‘Nee, Wieke van Oordt. Sorry.’
Ze wuift naar de rest.
‘Dit is Wieteke, nee… nou, stel jezelf even voor.’ Ik bijt op mijn lip. Ik ben een dweil in voorstellen.
‘Hallo, ik ben dus Wieke. We zijn hier net gekomen. Hiervoor woonden we in Singapore.’ Instemmend geknik. Singapore staat hoog op de wensenlijstjes van expat vrouwen. ‘En daarvoor in Jakarta.’
‘Jij liever dan ik’, zegt Susan. ‘Met die rellen. En die tsunami.’ Zal ik er op ingaan? Neu.
‘Ik heb twee zonen. En mijn man is IT’er.’ Ik haal diep adem. Nu of nooit.
‘En ik schrijf kinderboeken.’ Een paar hoofden zwaaien mijn richting uit.
‘Hee, leuk. Welke?’
‘Nou, eh, ik heb er nu 3 geschreven. In de Geheim-serie van Leopold.’
‘De geheime Leopold?’ Stom. Niet over uitgevers of series beginnen.
‘Nee, mijn eerste heet Het geheim van de ruilkinderen. Daarna kwam Het geheim van het spookrijm. Dat heb ik samen met Martine Letterie, Hans Kuyper en Frank van Pamelen geschreven. En de derde is Het geheim van de nachtmerrie.’ Stilte.
‘Hello darlings.’ Er komt een kleine, superslanke vrouw binnen. Grote cowboylaarzen onder een minirok.
‘Ien! Waar bleeeef je!’
‘Ben een beetje laat, I know.’ Ze gooit haar grote schoudertas zonder te kijken op de grond en gaat zitten. Zal ik ook ergens… ah, daar kan ik wel aanschuiven. Mijn introductie is kennelijk afgelopen.
‘Dinsdagmiddag is de eerste les. Gelijk na golfen.’ Opgewonden geroezemoes. De vrouw naast mij knikt met ontzag.
‘Ineke geeft bééldhouwlessen!’
‘Ah.’ Ik roer in mijn koffie. ‘Al lang?’
‘Nee, ze woont hier net een maand.’ Ik neem een slok. Zal ik iedereen hier over een maand ook ‘darlings’ noemen?
‘Let’s do lunch, ladies!’ Susan klapt in haar handen.
Even later sta ik sta met een bordje met wraps en salade. Wat doe ik met mijn koffie? Ineke en Susan staan te gieren. Iets over een borrel afgelopen zaterdag. Er komt een vrouw op me af.
‘Leuk dat je schrijft.’ Yes! Aandacht!
‘Dank je! Heb je kinderen?’
‘Drie. Maar die lezen nooit.’ Ik prop de wrap naar binnen. Ze wijst naar Ineke.
‘Hé, ik ga even vragen wanneer haar expositie in de ambassade is. Succes met je boek.’
‘Ja. Eh, ik ben aan mijn vierde bezig.’
‘Ja. Nou, ik zie je.’
Recensies:
Over ‘Het geheim van de ruilkinderen’: prikkelt de verbeelding. Gert Broekx, literatuurlinks.net.
Over ‘Het geheim van de nachtmerrie’: met flinke vaart verteld. Je voelt de beklemming en de onmacht van de hoofdpersoon. Hannelore Rubie, Biblion.
Kjoek? 