(het stuk van Lorna Minkman van precies tien jaar geleden vind je hier)
Bij de start van 2019 staat de teller op de uitgave van 11 jeugdromans, uitgegeven bij vier verschillende uitgevers: Zwijsen, Lannoo, Clavis en De inktvis. Daar ben ik apetrots op.
Ik ben nog steeds een onbekende schrijver, maar geef ook onmiddellijk toe dat ik weinig moeite heb gedaan om een bekende schrijver te worden. In de afgelopen tien jaar is duidelijk geworden dat een schrijver vooral veel en ook op een intensieve, ludieke manier het contact moet blijven onderhouden met haar publiek. Ik zag vele collega kinderboekenschrijvers complete toneelstukken bedenken en uitvoeren waarbij sommigen zelf ook een theatraal personage aannamen. Dat paste zo niet bij mij, dat ik daar ook niet aan ben begonnen.
Ook heb ik ervaren hoe alle aandacht uit blijft gaan naar de bestsellerauteurs. Zowel bij de uitgever, als bij de media en de kinderboekenwinkels is de focus erop gericht om het laatste boek van die bestsellerauteur nóg meer onder de aandacht te brengen.
In de Edmund-bijlage van de Volkskrant van 5 januari j.l. las ik dat er in Amerika sprake is van “boekenschaarste”. Veel drukkerijen zijn de afgelopen jaren gefuseerd of gestopt vanwege de opkomst van internet. Alleen in 2018 steeg de boekenverkoop (hardcovers 3,5 procent), wat natuurlijk zeer goed nieuws is. Echter de bestsellerauteurs, zoals Michelle Obama en Bob Woodward kregen voorrang bij het drukken van hun boeken en de debutanten, zoals Halliday (Asymmetry) en Makkai (The great believers) moeten achteraan in de rij aansluiten. Hun boek is pas eind januari weer te koop.
Dus er zit niets anders op: Word een bestsellerauteur! En laten we wel wezen: je kunt de afgelopen tien jaar een hoop prachtige kinderboeken aanwijzen die in de meeste gevallen veel beter zijn geschreven dan die van de stapels waar je over struikelt als je een (digitale) boekwinkel binnenstapt. Hulde aan de uitgever die haar pijlen op die pareltjes blijft richten.
Wat is er de afgelopen tien jaar allemaal gebeurd?
Ik heb drie potentiële, uitgewerkte ideeën in een map opgeborgen. Er moest ook brood op de plank komen. Voortdurend werd ik door mijn werkgever (Fontys hogescholen) verleid om meer dagen te gaan werken om me te richten op de vernieuwingen in het onderwijs. Dus ging ik meer tijd besteden aan onderwijsinnovatie. En net als met het schrijven van een boek wordt werken echt leuk als je je gepassioneerd voelt en het idee krijgt dat er meer mensen zijn die in hetzelfde onderwerp zijn geïnteresseerd als jij.
Zoals ik tijdens het schrijven van Jongensdroom gepassioneerd met het onderwerp genderidentiteit bezig kon zijn en ook verschrikkelijk veel mensen rondom dat thema heb geïnterviewd, ontstond datzelfde fenomeen bij de ontwikkeling van ander onderwijs waarbij de student en zijn leerontwikkeling veel meer centraal komen te staan. En twee passies gaan in mijn leven niet samen.
Mijn affiniteit voor schrijven blijft. Ook in het hoger onderwijs heeft de Nederlandse taal een hoog aanzien en blijft het onder de aandacht. Jongeren lijken minder te lezen, maar ik ervaar dat ze nog steeds gefascineerd kunnen zijn door een goed verhaal. Jongeren blijven ook het schrijven zelf uitdagend te vinden en in die hoedanigheid kan ik ze goed begeleiden.
Taal blijft toch een manier waarop iemand zich kan uitdrukken en lezen een manier om jezelf te ontwikkelen als mens. De behoefte om je terug te trekken in een tekst die je aanspreekt en je laat nadenken over je eigen leven heeft mij doen besluiten om te starten met een masteropleiding filosofie. En ik sluit niet uit dat de filosofie mij uiteindelijk weer terug laat keren bij het schrijven van een bijzondere roman. Tja, wie weet wordt het nog een bestseller.
Lorna Minkman
7 januari 2019
Kjoek? 