(het stuk van Manon Sikkel van precies tien jaar geleden vind je hier)
Op 11 oktober 2008 zaten schrijfster Victoria Farkas en ik met een kopje koffie naast de schouwburg van Almere. Het was de slotdag van de Kinderboekenweek 2008 en we zouden de hele dag speed-daten met jonge lezers. Lezers die nog geen idee hadden wie wij waren. In afwachting van onze signeersessies zaten we in de zon en keken over het water. ‘Ik wil later heel veel geld verdienen met mijn boeken,’ zei ik. Mijn eerste boek was net drie maanden uit. ‘Ik wil later heel beroemd worden,’ zei Victoria. ‘Nou ja,’ krabbelde ze even terug. ‘Nee,’ zei ze toen, ‘ik wil echt heel erg beroemd worden. Niet zo beroemd dat mensen op straat hun hoofd omdraaien naar me, maar wel zo beroemd dat ik griffels en vlaggen en de Prijs van Kinderjury win.’ We sloegen onze koffiekopjes tegen elkaar en beloofden dat we als een van ons die felbegeerde prijs zou winnen – welke dan ook – we zouden terugdenken aan deze dag waarop we als jonge beginnende schrijvers aan het water zaten op een prachtige herfstdag in oktober en de wereld aan onze voeten lag. Het was een belangrijk moment. En het enige wat op dat moment miste was een aandenken. En dus stelde ik voor om de koffiekopjes te stelen. We stopten de kopjes in onze tassen. We fantaseerden dat we zouden doorgaan met servies stelen tot we een prijs hadden gewonnen. Het griffelservies noemden we het. Ik won dat zelfde jaar twee debuutprijzen en zowel Victoria als ik werden genomineerd voor de Prijs van de Kinderjury. Het kopje heb ik nog steeds en het herinnert me er dagelijks aan met welk doel ik ging schrijven. Niet om rijk of beroemd te worden, maar om geld te kunnen verdienen met dat wat ik het liefste doe, schrijven. Ik heb boeken geschreven over IzzyLove, Elvis Watt, de niet zo enge buurman en over Geheim Agent Oma. Wanneer ik op scholen kom, word ik nu wel herkend en er is geen boekwinkel die mijn boeken niet verkoopt. Missie geslaagd.
Drie jaar na mijn debuut heb ik mijn baan als redacteur bij Psychologie Magazine opgezegd. Mijn uitgeefster waarschuwde me dat ik nog niet van mijn royalty’s zou kunnen leven. Waar ze me niet voor kon waarschuwen was dat mijn man mij nog datzelfde jaar zou verlaten en ik heel plotseling geen baan, geen geld, geen man en geen huis meer had. Terwijl mijn boeken steeds succesvoller werden en wildvreemden mij op straat op de schouders sloegen en dan met brede grijns zeiden: ‘gaat goed he?’ Dan knikte ik moedig en zei dat het niet beter kon.
Inmiddels lacht het leven me gelukkig weer van alle kanten toe. Ik vond een nieuwe liefde en een nieuwe stad om in te wonen. Drie keer won ik de Prijs van de Kinderjury en twee keer de Pluim. Ik mag elk jaar naar het Kinderboekenbal en ik geef les op de schrijversvakschool. Ik heb het mooiste werk van de wereld. Wanneer mijn man ’s ochtends in de trein stapt op weg naar het Ministerie van Belangrijke Zaken, waar hij werkt, pak ik mijn schrijfblok en vertrek naar mijn fantasiewereld. Een wereld die ik als kind ontdekte en waar ik nooit meer ben vertrokken. Het is er mooier dan in al mijn boeken bij elkaar. En aan mij de taak om te beschrijven wat ik daar zie. Het is een wereld waar alle kinderen toegang toe hebben. Ik denk niet dat er nog veel volwassenen zijn die toegang houden tot die wereld. Maar ik heb de deur altijd open gelaten en op een dag, wanneer geen kind mijn boeken nog leest, trek ik me terug in die magische wereld van fantasie en beschrijf ik het aan mijn zesendertig kleinkinderen. Ik hoef geen boeken te verkopen om schrijver te zijn. Zoals een muzikant niet hoeft op te treden om muziek te maken. Dat is ook wat ik mijn leerlingen op de schrijversvakschool vertel. Je bent een schrijver of je bent het niet. Het plezier van het verzinnen, dat is voor jezelf. Het is leuk als je daar geld mee kunt verdienen, maar geen noodzaak.
Kjoek? 