(het stuk van Corien Oranje van precies tien jaar geleden vind je hier)
‘Bent u de nieuwe schoonmaakster?’ vroeg een bibliothecaresse toen ik aankwam met een ragebol, een trapje en een brancard – die ik nodig had bij de voorstelling voor groep 4, die even later zou komen. Nee, ik geloof dat ik tien jaar later nog steeds een onbekende kinderboekenschrijver ben. Maar de kinderen van de scholen waar ik kom, geven het toe: er is maar één schrijver die ze zouden herkennen, en dat is Paul van Loon. O ja, en Roald Dahl natuurlijk, wat, is die al dood?
Wat een leuke tijd was dat, die maand van de Onbekende Kinderboekschrijvers, 10 jaar geleden. Ik woonde in Jakarta en ik schreef, maar het was een beetje een onbewoond eiland. Ik ontmoette geen collega’s, en mijn lezers kende ik alleen via Hyves. Dankzij de maand van de Onbekende Kinderboekenschrijvers leerde ik allemaal collega’s kennen, en dat was erg gezellig.
Is er wat veranderd in de afgelopen tien jaar? Wat mij betreft behoorlijk wat. We verhuisden van Jakarta terug naar Nederland, mijn man kreeg werk in Groningen, mijn zoons gingen naar de middelbare school en daarna aan de studie.
Ik schreef ‘Kampioen’, een boek over de elfjarige zwemmer Olivier van de Voort, een goede vriend van mijn zoons. Hij raakte na een dramatisch ongeluk met zijn pony zijn onderbeen kwijt, maar vocht zichzelf in de jaren daarna terug naar de top van de Nederlandse zwemwereld.
Dat boek is inmiddels zes keer herdrukt, was een van de kerntitels van de Kinderboekenweek 2013, en mijn hoofdpersoon ging verder waar mijn boek stopte: hij werd Europees kampioen, zwom wereldrecords en won zilver op de Paralympics van Rio.
Ik begon samen met illustrator Marja Meijer een avi-thrillerserie over juf Fiep, die zichzelf voortdurend in de nesten werkt en door de onverschrokken kinderen van groep 3 gered moet worden. Omdat ze tijdens het zwemmen in de bek van een haai terechtkomt, tijdens een boswandeling in de pan van een reus belandt, omdat ze door het ijs zakt of per ongeluk op de skischans terechtkomt. Het is een uitdaging met de beperkingen van avi-m3 een spannend verhaal te schrijven, en het is heerlijk om met Marja samen te werken.
Ik merk dat ik in de afgelopen jaren minder en langzamer ben gaan schrijven. Het gaat allemaal niet meer zo makkelijk en vanzelf als tien jaar geleden. Maar ik geloof dat dat niet zo erg is.
Ik heb er daarnaast allerlei werkzaamheden bij gekregen. Ik schrijf een wekelijkse (volwassen)feuilleton voor Visie, het programmablad van de EO, en ik schrijf veel voor het Nederlands Bijbelgenootschap. Een paar keer per jaar treed ik op met een blazersensemble van Het Gelders Orkest. Ik ben dan verteller van ‘Peter, Roodkapje en de wolf’, een interactief muzikaal sprookje, waarbij de kinderen in het publiek een actieve rol krijgen.
Daarnaast kom ik veel op scholen om te vertellen over mijn boeken of om voorstellingen te geven, en ben ik sinds vier jaar Schoolschrijver.
In het afgelopen jaar heb ik samen met illustrator Marijke ten Cate een hardloopboek voor vrouwen geschreven: ‘Morgen ga ik echt’. Marijke en ik hadden eerder samen gewerkt, en we kunnen het uitstekend met elkaar vinden. Het werd een geweldig leuk project, waarvoor ik voor de grap ben gaan hardlopen, geblesseerd raakte, op krukken bij de fysio terechtkwam, opnieuw begon op te bouwen, steeds fanatieker werd, kilo’s kwijtraakte en ontdekte dat hardlopen best leuk is, en dat zelfs ik het blijkbaar kan. We hadden toen we met ons project begonnen nog geen uitgever en geen redacteur, en dat was even omschakelen. ‘Ga eerst maar eens door,’ zei de redacteur van een uitgeverij ergens in het westen. ‘Dan kijken we later wel of het wat voor ons is.’
Wat? O ja. Zo werkt het als je geen uitgever hebt…
Maar ons boek vond al snel een warm thuis bij uitgeverij Kok, kreeg recensies in Margriet en Runners’ World, en wordt inmiddels in het Hongaars en Fins vertaald.
Bekender? Geen idee. Maar als ik terugkijk op de afgelopen tien jaar zie ik een heleboel geweldige mensen met wie ik heb samengewerkt, ik zie al die kinderen die ik ontmoet heb, en ik zie de boeken die ik heb kunnen schrijven. En ik denk dat ik het beste beroep van de wereld heb. De komende tien jaar ga ik nog even door.
Kjoek? 