(het stuk van Kirstin Rozema van precies tien jaar geleden vind je hier)
Almelo, 2019. Tien jaar later, tien jaar ouder en tien jaar wijzer. Wat kan er veel veranderen in een decennium!
Ik ben ondertussen 51 jaar oud geworden. De kinderen zijn (bijna) volwassen en wonen niet meer allemaal thuis. Studeren, bijna eindexamen: ze worden groot. En zo hoort het ook. Ons gezin is uitgebreid met een hond en een kat en die zijn nu vooral een inspiratiebron.
Wat heeft de tijd gebracht? Nou, ik kan gerust zeggen dat er veel gebeurd is. Ik heb ondertussen drieëntwintig kinderboeken op mijn naam staan en zeven boeken voor volwassenen. Daarnaast heb ik meegeschreven aan diverse projecten. Nog een stuk of tien doktersromannetjes erbij gemaakt en korte verhalen geschreven die ook her en der gepubliceerd zijn. Ik heb dus niet stilgezeten.
Knopen in je touw heeft destijds heel wat losgemaakt bij deze en gene. Het won bijna de Nieuwe Schrijversprijs van de Ako/Free Musketeers (ik werd tweede) en het vervolg Floorpower! was al net zo spannend. Misschien komt er ooit nog een derde deel. Die verwijzing heb ik wel gemaakt in Floorpower!. Mijn jeugdboeken spelen zich nog steeds voornamelijk af in Haaksbergen en ik vind het erg leuk om personen van het ene boek in het andere terug te laten komen. Dit jaar doe ik dat nog een keer in een spannend jeugdboek, dat we Arendsklauw hebben genoemd.
Onder de kinderboeken vallen ook rouwboekjes voor kinderen. Dat zijn themaboekjes waarin mijn illustrator Sandy Wijsbeek en ik zo goed mogelijk proberen uit te leggen wat bijvoorbeeld een crematie is of wat er gebeurt als de baby in mama’s buik niet meer leeft. Deze boekjes hebben de naam Zonder jou… Rouwboekjes voor kinderen gekregen.
Momenteel schrijf ik een feelgoodroman voor Uitgeverij Zomer & Keuning, redigeer ik een misdaadroman voor Uitgeverij Ellessy en liggen een kort verhaal en een kinderboek te wachten op de laatste hand voor beide uitgevers. Ook lees en beoordeel ik manuscripten voor uitgave. Daardoor heb ik geleerd dat je zelf kunt denken dat je het allemaal wel kunt, maar dat dit over het algemeen best tegenvalt. Je hebt toch bepaalde uitspraken, stopwoordjes of zegswijzen die voor jou heel gewoon zijn, maar waar een redacteur doorheen prikt. Ook heb ik geleerd dat een proeflezer uiterst belangrijk is. Die ziet wat jij niet meer ziet en leest het verhaal dat je schrijft fris en onbevangen. Daar wilde ik 10 jaar geleden nog niet aan. Ik dacht destijds nog de wijsheid in pacht te hebben. Hahaha… wat een illusie. En wat een rijkdom dat er mensen zijn die je zo kunnen helpen, weet ik nu. En daar ben ik erg dankbaar voor.
En hoe verging het Kirstin zelf in die tien jaar, is dan ook de vraag. Nou, niet altijd even goed. In augustus 2014 werd ik zomaar ineens getroffen door 3 herseninfarcten in circa 2 uur tijd. Geen voortekens of wat dan ook gehad. Infarct 1 gebeurde thuis, 2 en 3 gelukkig op de Spoedeisende hulp van het ziekenhuis. Daar ben ik 6 weken druk mee geweest. Ziekenhuis, revalidatiecentrum en daarna de revalidatie in het normale leven. Leren dat je door moet gaan. Dat je niet bang mag zijn. En beseffen dat je heel, heel veel geluk hebt gehad.
Na 24 uur heb ik samen met de verpleegkundigen en de neuroloog geprobeerd of ik nog kon lezen en schrijven. Wat een opluchting dat ik dat nog kon was dat. Op dat moment besloot ik dat ik er een boek over wilde schrijven. Niet autobiografisch, maar in romanvorm. Om te waarschuwen dat het je zomaar kan overkomen. Precies een jaar later verscheen Na die nacht…. Hiermee won ik in februari 2018 de Publieksprijs van het Valentijngenootschap.
Als je het niet weet, zie je het niet, zeg ik altijd. Ik ben lichamelijk weer helemaal hersteld. Maar het is er wel, die hersenbeschadiging. Mijn correcte gevoel voor spelling is er niet meer, maar komt langzaam wel weer terug. Ik heb ADHD gekregen en ben dus druk in mijn hoofd. Daardoor moet ik mijn teksten altijd goed nakijken, want ik vergeet nog wel eens woorden of letters. Dus mocht je iets raars lezen… ik zei het je toch?! Maar ik ben ook een rasoptimist en laat me niet kennen door wat strubbelingen.
Gewoon doorgaan, is de leus. En dat doe ik dan ook graag. Als kinderboekenschrijfster, maar vooral nu als schrijfster van romans en misdaadboeken.
Kjoek? 