(het stuk van Manon Sikkel van precies tien jaar geleden vind je hier)
Op 11 oktober 2008 zaten schrijfster Victoria Farkas en ik met een kopje koffie naast de schouwburg van Almere. Het was de slotdag van de Kinderboekenweek 2008 en we zouden de hele dag speed-daten met jonge lezers. Lezers die nog geen idee hadden wie wij waren. In afwachting van onze signeersessies zaten we in de zon en keken over het water. ‘Ik wil later heel veel geld verdienen met mijn boeken,’ zei ik. Mijn eerste boek was net drie maanden uit. ‘Ik wil later heel beroemd worden,’ zei Victoria. ‘Nou ja,’ krabbelde ze even terug. ‘Nee,’ zei ze toen, ‘ik wil echt heel erg beroemd worden. Niet zo beroemd dat mensen op straat hun hoofd omdraaien naar me, maar wel zo beroemd dat ik griffels en vlaggen en de Prijs van Kinderjury win.’ We sloegen onze koffiekopjes tegen elkaar en beloofden dat we als een van ons die felbegeerde prijs zou winnen – welke dan ook – we zouden terugdenken aan deze dag waarop we als jonge beginnende schrijvers aan het water zaten op een prachtige herfstdag in oktober en de wereld aan onze voeten lag. Het was een belangrijk moment. En het enige wat op dat moment miste was een aandenken. En dus stelde ik voor om de koffiekopjes te stelen. We stopten de kopjes in onze tassen. We fantaseerden dat we zouden doorgaan met servies stelen tot we een prijs hadden gewonnen. Het griffelservies noemden we het. Ik won dat zelfde jaar twee debuutprijzen en zowel Victoria als ik werden genomineerd voor de Prijs van de Kinderjury. Het kopje heb ik nog steeds en het herinnert me er dagelijks aan met welk doel ik ging schrijven. Niet om rijk of beroemd te worden, maar om geld te kunnen verdienen met dat wat ik het liefste doe, schrijven. Ik heb boeken geschreven over IzzyLove, Elvis Watt, de niet zo enge buurman en over Geheim Agent Oma. Wanneer ik op scholen kom, word ik nu wel herkend en er is geen boekwinkel die mijn boeken niet verkoopt. Missie geslaagd.
Drie jaar na mijn debuut heb ik mijn baan als redacteur bij Psychologie Magazine opgezegd. Mijn uitgeefster waarschuwde me dat ik nog niet van mijn royalty’s zou kunnen leven. Waar ze me niet voor kon waarschuwen was dat mijn man mij nog datzelfde jaar zou verlaten en ik heel plotseling geen baan, geen geld, geen man en geen huis meer had. Terwijl mijn boeken steeds succesvoller werden en wildvreemden mij op straat op de schouders sloegen en dan met brede grijns zeiden: ‘gaat goed he?’ Dan knikte ik moedig en zei dat het niet beter kon.
Inmiddels lacht het leven me gelukkig weer van alle kanten toe. Ik vond een nieuwe liefde en een nieuwe stad om in te wonen. Drie keer won ik de Prijs van de Kinderjury en twee keer de Pluim. Ik mag elk jaar naar het Kinderboekenbal en ik geef les op de schrijversvakschool. Ik heb het mooiste werk van de wereld. Wanneer mijn man ’s ochtends in de trein stapt op weg naar het Ministerie van Belangrijke Zaken, waar hij werkt, pak ik mijn schrijfblok en vertrek naar mijn fantasiewereld. Een wereld die ik als kind ontdekte en waar ik nooit meer ben vertrokken. Het is er mooier dan in al mijn boeken bij elkaar. En aan mij de taak om te beschrijven wat ik daar zie. Het is een wereld waar alle kinderen toegang toe hebben. Ik denk niet dat er nog veel volwassenen zijn die toegang houden tot die wereld. Maar ik heb de deur altijd open gelaten en op een dag, wanneer geen kind mijn boeken nog leest, trek ik me terug in die magische wereld van fantasie en beschrijf ik het aan mijn zesendertig kleinkinderen. Ik hoef geen boeken te verkopen om schrijver te zijn. Zoals een muzikant niet hoeft op te treden om muziek te maken. Dat is ook wat ik mijn leerlingen op de schrijversvakschool vertel. Je bent een schrijver of je bent het niet. Het plezier van het verzinnen, dat is voor jezelf. Het is leuk als je daar geld mee kunt verdienen, maar geen noodzaak.
Superhelden.nl verscheen in 2011 en telt inmiddels de 11e druk. Van de complete trilogie zijn er in Nederland meer dan 40.000 verkocht en de boeken staan nog steeds in iedere (kinder)boekhandel op de plank, naast series als Dolfje Weerwolfje, Dummie de Mummie en het verwante De Hongerspelen. Wekelijks krijg ik mail van leerlingen die een spreekbeurt over de boeken houden of vragen waar het nieuwe deel blijft.
Ik slikte, grabbelde mezelf weer bij elkaar en moest mijn verhalen, met de prachtige tekeningen van mijn tante Kini Vrielink, het levenslicht laten zien. Dus besloot ik om ze zelf te gaan uitgeven en te verkopen. Dat heb ik gedaan in eigen kring. En dat leverde een schat aan onbetaalbare reacties op van kinderen die genoten van de boeken.
De Vlaamse Filmpjes bleken op mijn lijf geschreven. Mijn inzending ‘Bluf of bloed?’ werd in 2012 bekroond met de eervolle vermelding van de kinderjury. En in 2015 kon mijn geluk niet op toen ik voor de tweede keer de Averbode verhalenprijs won met ‘De Drone’. De klas die als kinderjury fungeerde, mocht mij de prijs uitreiken. Een nieuw een hoogtepunt in mijn schrijvend leven. Taart eten met al die enthousiaste kinderen, die in de rij stonden om hun exemplaar van ‘De Drone’ te laten signeren. Schrijven is hard werken, met veel hoogte- en dieptepunten. Maar als alle puzzelstukjes perfect in elkaar vallen, is het de mooiste roeping die er is.
Bij uitgeverij Luitingh-Sijthoff kwam in 2016 Pretpark de Poepfabriek uit, een samenwerking met collega-schrijver Marja Baseler en illustrator Tjarko van der Pol. In december 2018 kreeg het boek een vierde druk. En het werd vertaald in het Duits, Hongaars, Chinees, Taiwanees en Koreaans. In 2019 verschijnt de ‘opvolger’, Het Hersenhotel.
Tussen kinderboekenschrijvers voel ik me thuis. We zijn besmet met hetzelfde virus, al moeten we er door de vele gesloten bibliotheekfilialen en dalende boekverkopen dealen met niet al te royale inkomsten.
In 2018 werd ik Schoolschrijver in Amsterdam-Noord. Erg leuk en eervol om als kinderboekenschrijver je enthousiasme voor lezen en taal over te brengen aan kinderen die niet van huis uit in aanraking komen met taalvariatie en boeken. Komend jaar ga ik in de slag op een school in Crooswijk in Rotterdam. Met de combinatie van activiteiten als kinderboekenschrijver, educatief auteur en schrijfdocent kan ik gelukkig leven van de pen. De ideeën blijven borrelen.
