Bovengedreven – als een vis in het water – Annemarie van den Brink

~ Richard Thiel ~ Plaats een reactie
(het stuk van Annemarie van den Brink van precies tien jaar geleden vind je hier)

Amigos! is vorige week opgestuurd naar verschillende uitgevers. Zal ik eindelijk bovendrijven? Zo eindigde ik tien jaar geleden mijn stuk voor Jipjip in de rubriek ‘Onbekende kinderboekenschrijver’.

Niet lang daarna kreeg ik positieve reacties van twee uitgeverijen die geïnteresseerd waren. Amigos! verscheen in 2010. Begin 2018 beleefde het een tweede druk toen het werd uitgekozen als kerntitel voor de Kinderboekenweek (thema Vriendschap). Een onverwacht cadeautje.

annemarie-van-den-brink---amigos

Een decennium later ben ik een hele rij titels verder, en schrijf ik poëzie, fictie en non-fictie voor literaire en educatieve uitgevers, vooral voor kinderen tussen de zes en de tien jaar.
pretpark-de-poepfabriekBij uitgeverij Luitingh-Sijthoff kwam in 2016 Pretpark de Poepfabriek uit, een samenwerking met collega-schrijver Marja Baseler en illustrator Tjarko van der Pol. In december 2018 kreeg het boek een vierde druk. En het werd vertaald in het Duits, Hongaars, Chinees, Taiwanees en Koreaans. In 2019 verschijnt de ‘opvolger’, Het Hersenhotel.

Poëzie voor kinderen is een andere droom die is uitgekomen. In 2011 en 2012 publiceerde ik gedichten in bundels van Querido, sinds 2017 in het tijdschrift DICHTER. van Plint.

dichter-plintTussen kinderboekenschrijvers voel ik me thuis. We zijn besmet met hetzelfde virus, al moeten we er door de vele gesloten bibliotheekfilialen en dalende boekverkopen dealen met niet al te royale inkomsten.
Maar het begon ook te kriebelen: naast het schrijven leek het een leuke uitdaging leuk les te gaan geven in creatief schrijven. Ik volgde een cursus en masterclasses en richtte met een collega het schrijfbedrijf Tools voor taal op, van waaruit we workshops en trainingen creatief en helder schrijven geven.

annemarie-van-den-brink---schoolschrijverIn 2018 werd ik Schoolschrijver in Amsterdam-Noord. Erg leuk en eervol om als kinderboekenschrijver je enthousiasme voor lezen en taal over te brengen aan kinderen die niet van huis uit in aanraking komen met taalvariatie en boeken. Komend jaar ga ik in de slag op een school in Crooswijk in Rotterdam. Met de combinatie van activiteiten als kinderboekenschrijver, educatief auteur en schrijfdocent kan ik gelukkig leven van de pen. De ideeën blijven borrelen.

Ik kan gerust zeggen dat ik in die tien jaar boven ben komen drijven, al kennen mensen mijn naam vaak niet. Maar mijn boeken wel en daar gaat het om. Ik rijs niet als een rots boven het wateroppervlak uit, maar dein mee op de kinderboekenschrijverszee. Soms spring ik er als een dolfijn bovenuit om daarna weer even onder te duiken. En daarbij voel ik me als een vis in het water.

Rozijnenslingers en the way to L.A. – Mathilde Stein

~ Richard Thiel ~ Plaats een reactie
(het stuk van Mathilde Stein van precies tien jaar geleden vind je hier)

Fijn plan hoor, Richard, die #tenyearchallenge. Echt. Verder ook helemaal niet confronterend of zo. Hoeveel details wilde je trouwens hebben, over die rimpels en dat overgewicht en al die onuitgevoerde goede voornemens? Ah. Op die manier.

Nee, Geer en Goor uit de voortuin meppen hoeft inderdaad al lang niet meer. Besties forever nu. Met mij dan hè? Want elke vrijdag drinken we gezellig gemberthee met ons Litlovers Anonymous–clubje, en dan maken we samen diepzinnige literaire analyses. Van de kinderboeken van, eh, anderen.

Hee, maar Mathilde, jij schreef toch zelf ook? Ging toch best lekker?  Hier, overzichtje: sinds die MOKS in 2009 nog vijf prentenboeken gepubliceerd. Allemaal met  ge-wel-di-ge illustratoren: Dorine de Vos, Chuck Groenink, Martijn van der Linden.

Lovend ontvangen, drie Vlag en Wimpels, en zelfs een eerste voorzichtig contact met de CPNB over nou ja en je weet maar nooit. En volgens mij was er toen ook nog dat fijne artikel in het Parool van Joukje Akveld. Werd jij samen met Bette Westera en Marjet Huiberts aangewezen als één van de drie opvolgsters van Annie M.G. Schmidt. Toch?

Hmwjaoh… [Stein tuurt ongemakkelijk naar haar tenen.]

Nou ja, de foto bij precies dat artikel dus. Kijk, die buik. Jahaaa, nú gewoon van de chocola. Maar toen: getrappel! Kind één! En omdat het best een leukie was, meteen ook maar kind twee.  Tussendoor vielen alleen wel allebei m’n ouders om. En woesj. Kon ‘met een baby van net een week per vliegtuig naar z’n dode opa’ óók weer van de bucketlist, en hoezo, af en toe gezellig gaan logeren. Verder in zes jaar tijd zeven keer verhuizen in drie verschillenden landen, en een man-met-Baan die vrijdag om middernacht binnenrolde om op maandagochtend nog voor zonsopgang weer richting vliegveld te zeilen. Pak je moment hè?

Kweetut. Allemaal zéér relatief, en er zijn triljoenen mensen die in dat soort omstandigheden gewoon bestsellers eruit ploppen. Maar ik dus niet. Alsmaar dat gierende tijdsgebrek, alsmaar die spagaat tussen ploetermoederen en produceren… En nee, op z’n Annie M.G.’s om vijf uur opstaan om vast een uurtje te schrijven, dat gaat ‘m ook niet worden. Mááámáááá! Maaaaamaaaa! Wakker! Oké Kind. Ga jij dan maar even fijn wat onbespoten linksdraaiende zelfgebreide rozijnenslingers in elkaar frutselen, en van je Palmpasen joechei. Zoek ik ondertussen die nog natte zwemkleren op, probeer ik de pindakaasfossielen uit jullie broodtrommeltjes te bikken, en zal ik  even die driehonderdzevenentwintig andere ouders appen dat dat gratis springkussen in onze tuin vandaag een soort misverstand was.

Het komt goed. Het ís al heel goed. We houden namelijk nogal van elkaar hier, en dat scheelt. Bovendien zijn we vorig jaar naar Nederland verhuisd, met het plan echt even te blijven nu. Want vier scholen in een jaar tijd… zelfs voor onze megaflexibele superliefies werd het wat veel. Pauze. Nog geen gouden lid van de ANWB, maar  we weten wel al op welke dag de groenbak naar buiten moet (yo!), hoe de bakker heet en waar we de Franse krant kunnen kopen. De kindjes gaan dus naar die vierde school, de Nice French Hubbie is geen Platinum meer, en ik… als ik écht focus en écht al die moetjes consequent onder het kleed schuif en écht al het andere lekker blijf verwaarlozen, dan heb ik zowaar vier hele uren werktijd per dag. Jahaaaaa!

Dus. M’n lieve prehistorische laptopje opgevist uit de doos met wintermutsen. (Stein & Co, ook voor al uw verhuislogica.) Kusje erop. Deed ‘ie het gewoon nog!

Net weer begonnen. Voor nu met een commercieel project. Redelijk bizar: ben een soort ghostwriter van een BN’er. Nearly Transparent Til, zeg maar: als je drie leesbrillen opzet, een sterke loep hebt én over een 24-uurs survivalkit beschikt, kun je nog net mijn naam ontdekken in het colofon. Verder volstrekt idiote  deadlines en iets van honderdtachtig partijen die allemaal iets anders willen – ’t was even, eh, wennen. Maar BN-er en ik blijken samen zowel tussen de boontjes te kunnen rollen van het lachen als bloedserieus kunnen bespreken of we ergens ‘haha’ of toch ‘hahaha’ moeten zetten, dus dat is fijn. En hoe dan ook: ik ben in elk geval weer aan de slag. Merk weer hoe leuk het is als je hoofd het doet. Dat je dan om twee uur ’s nachts (Mam? Neeeeee!)  naar dat schermpje zit te turen, met nog zes uur te gaan tot de  deadline… nog vijf, nog viereneenhalf… en verrek, dat ‘ie er dan gewoon opeens is, die prima pointe. Worden we blij van, hiero.

En natuurlijk is het nog steeds sprokkelen met dat schrijven, en natuurlijk wil ik dan het liefste óók nog schilderen. Zonder kwasten verander ik namelijk in een Niet Te Harden Chagrijnige Zeurheks, en straks gescheiden weer uit Nederland afreizen, da’s nou ook weer zo wat. Dus van die droom en die daad en zo, en alles wat daartussen zit, dat blijft… maar de dromen mogen in elk geval weer uit hun hok.

Dromen als in: een tv-serie schrijven met een collectief (gastrollen voor Geer en Goor, al dan niet als luizenmoeders). Een heen-en-weer vervolgverhaal. (Corien? En dan weer samen gezellig middernachtelijke dansjes doen om willekeurige OV-palen in Noord-Groningen?) Een column, misschien wel juist over dat zo waanzinnig Facebook-fähige leven hier. (Idyllisch VT-Wonen gezin vertelt: ‘We vinden die verhuisdozen nu eenmaal erg decoratief.’) Prentenboeken, prentenboeken, prentenboeken, want oh, die dialoog tussen beeld en tekst!

En een avonturenboek natuurlijk. Over rozijnenslingers. Boeiend hoor. Lees die analyse van Litlovers Anonymous er straks maar goed op door.

 

Rotterdam 2019

Mathilde Stein

www.mathildestein.art

www.instagram.com/mcommemathilde33

mathilde-stein

Nicki Bullinga 10 jaar later, boeken 2019

~ Richard Thiel ~ 1 reactie
(het stuk van Nicki Bullinga van precies tien jaar geleden vind je hier)

Ik sta nog steeds achter mijn lijfspreuk Breng de geschiedenis tot leven. De boeken die ik tot 2009 heb geschreven zijn zoals bekend met geschiedenis doorweven. En eigenlijk ben ik niets anders gaan doen: een tweetal boeken van mijn hand na 2009 hebben opnieuw geschiedenis als rode draad.

Zo is daar mijn lievelingsboek Honingkoeken en Bliksemschichten, dat in 2014 is uitgegeven. Een verhaal dat zich afspeelt in een oude bakkerij, waar speciale honingkoeken worden gebakken en die door een hele bijzondere jongen worden gestolen om ze aan zijn dondergod Donar te offeren. Offeren? Ja, want hij is in onze tijd terecht gekomen en wil niets liever dan terugkeren naar de elfde eeuw.

Ik heb dit boek in eigen beheer uitgegeven bij uitgeverij Boekenbent in Barneveld omdat geen officiële uitgever het wilde doen. Het is een spannend boek, en opnieuw leer je er iets van, in dit geval over de Germaanse goden. Ik ben blij dat het boek er is, maar behalve in de bibliotheek in mijn woonplaats is het niet of nauwelijks te krijgen. Behalve bij mijzelf natuurlijk. Dat is het grote probleem bij zelf uitgeven, je hebt geen distributie of PR. Het raakt niet bekend.

honingkoeken-en-bliksemschichten---voorkanthoningkoeken-en-bliksemschichten---achterkant

In 2017 is er een Engelstalig boek verschenen, uitgegeven door de Simon de Montfort Society in Evesham, Engeland: Gwenllian. Zij was de kleindochter van Simon de Montfort, vandaar de uitgave bij deze Society, waar ik al jaren lid van ben. Ik wilde ook dit boek graag gepubliceerd zien maar men vond het in Nederland te specialistisch nadat ik het aan diverse uitgeverijen had aangeboden. Dat specialistische valt trouwens wel mee, vind ik, het leest als een roman. Ik zat erg te dubben of ik het als een jeugdroman zou schrijven of als volwassenenroman, en ik heb uiteindelijk gekozen voor de volwassenenroman.

Toen dacht ik, ik ga het in Wales en Engeland aanbieden en heb het dus in het Engels vertaald. Eerst stuurde ik het naar Welshe uitgevers, maar die waren bang dat ze er te veel geld in zouden moeten steken. Ondanks het feit dat het om een belangrijk Welsh historisch feit gaat. Zodoende kwam ik bij de Simon de Montfort Society terecht. Gwenllian gaat over de verloren Welshe prinses die door de Engelse koning Edward I (1239-1307) als baby haar leven lang (54 jaar) in een Engels klooster is opgesloten om er zo voor te zorgen dat de Welshe dynastie van Llywelyn ap Gruffudd (ca. 1240-1282) uitstierf. Omdat ik Keltisch en Middel-Engels heb gestudeerd, weet ik veel van de turbulente dertiende eeuw, en wilde het verhaal van Gwenllian opschrijven.

gwenllian---klein
Klik op het plaatje voor een grotere versie

Deze twee boeken zijn de enige die tussen 2009 en 2019 zijn gepubliceerd, en in eigen beheer. Er liggen nu drie andere manuscripten (een roman, twee kinderboeken)  op de plank, maar ook die wil men niet uitgeven. Zoooo jammer, want al zeg ik het zelf, ze zijn zo spannend. 🙂

Een kinderboek bijvoorbeeld over het Wonderbeeldje van Amersfoort (Mirakels!) zou hier in de schappen moeten liggen, maar ik krijg het niet uitgegeven. En geloof me, ik heb mijn best gedaan. En dat terwijl ik denk; je leert iets van dat wonderbeeldje, er zit een leuk, spannend verhaal omheen én je kunt er een speurtocht aan vastknopen: superleuk voor het toerisme. Noch de gemeente Amersfoort, noch de VVV Amersfoort was geïnteresseerd. Een lid van ‘Levende Historie’ in Amersfoort vond het geweldig en had grootse plannen, maar dat is helaas ook doodgebloed. Het lijkt wel alsof er een vloek op mijn boeken rust.

Er gloort echter wel licht aan de horizon: ik heb in april een uitgever gesproken die graag een ‘jongensboek, een veldslag, spelend in de middeleeuwen én een spannend verhaal’ wilde. Ik ben een half jaar bezig geweest om alles uit te zoeken zodat ik daarmee aan de slag kan. Schrijven is fijn. En ik kan mijn eigen verhaal weer verweven met historische feiten, ditmaal over de Slag bij Niftrik (1388), waar niet veel mensen van gehoord hebben. Een slag tussen Gelre en Brabant, een eigenzinnige Gelderse hertog en een vasthoudende Brabantse hertogin, en de heer van Cuijk die ertussen zit. Op naar Gelre zal als het goed is in 2020 uitkomen, eindelijk een boek dat bij een heuse uitgever wordt gedrukt.

Al met al ben ik tien jaar na dato nog steeds aan het schrijven. Ik hoop gewoon dat ooit iemand mijn boeken ziet en dat ik dan eindelijk doorbreek!

nicki-bullinga

Nicki Bullinga, augustus 2018

Mijn hoofd maakt vreemde sprongen – Milja Praagman

~ Richard Thiel ~ Plaats een reactie
(het stuk van Milja Praagman van precies tien jaar geleden vind je hier)

Mijn hoofd maakt vreemde sprongen. Nog steeds, ook tien jaar later. Het verrast me hoe de ideeën voor verhalen alsmaar blijven komen en ook hoe ik nog steeds zo’n nieuw idee vaak het liefst meteen wil gaan uitwerken.

Alsof ik het nog steeds voor het eerst doe. Misschien komt dat ook omdat met elk prentenboek wat ik maak, ik weer iets zie wat ik een volgende keer weer anders wil doen. Dingen die voor mijn gevoel altijd nog weer beter kunnen.

nog-100-nachtjes-slapenWat er goed ging deze afgelopen tien jaar zijn de fijne bekroningen van mijn werk zoals dat Nog honderd nachtjes slapen tot Prentenboek van het jaar werd gekozen en ik vorig jaar een Zilveren Penseel won voor Omdat ik je zo graag zie. Vlak daarna werd ik gevraagd om het Prentenboek van de Kinderboekenweek 2018 te maken wat resulteerde in Kom erbij.

Naast deze fijne bekroningen en eervolle opdracht waren er ook nog de bijzonder leuke samenwerkingen, zo maakte ik bijvoorbeeld voor het eerst een prentenboek samen met mijn man kunstenaar Leopold van de Ven: Zien met je ogen dicht. het-lammetje-dat-een-varken-isSamen met Pim Lammers maakte ik Het lammetje dat een varken is (zijn debuut) wat vorig jaar verscheen en op ongelooflijk veel aandacht kon rekenen, waarna we samen ook nog De boer en de dierenarts maakten.

Nu ik dit alles zo achter elkaar typ zou ik mezelf niet onbekend meer willen noemen maar bekend voel ik me ook niet echt; dat komt voor een groot deel denk ik doordat mijn doelgroep (4-7 jaar) daar geen notie van heeft nog. Ze begrijpen gelukkig nog helemaal niets van uitgeverijen, drukkerijen, het CB en CPNB top 60 lijsten 😉

Wat minder goed gaat dan 10 jaar geleden is dat het eigenlijk té goed gaat. Dat klinkt misschien tegenstrijdig maar ik moet waken dat ik niet altijd aan het werk ben, hoe leuk ik dat ook vind. Werken is al lang niet meer alleen schrijven en tekenen maar nu bijvoorbeeld ook het begeleiden van illustratorentalent voor bijvoorbeeld Rose Stories. Wat ik erg leuk vind om te doen net als lezingen en school en bibliotheekbezoeken.

Ik had bedacht komende tijd weer wat langer de tijd te nemen voor nieuwe projecten. Maar dat zich dat niet laat plannen merkte ik pas nog: doodmoe en totaal gaar van de hectische Kinderboekenweek popte er weer doodleuk zo’n idee in mijn hoofd wat graag meteen uitgewerkt wilde worden. Het is zó verslavend dit werk en die ideeën van mij zijn maar moeilijk te temmen.

omdat-ik-je-zo-graag-zieEen van de belangrijkste dingen die zijn veranderd in de afgelopen tien jaar is dat ik ergens rond het uitwerken van Omdat ik je zo graag zie dacht: fok it, nu laat ik even alles los. Gewoon maar tekenen. Dat klinkt simpel maar is en blijft ongelooflijk moeilijk om te doen. Met loslaten bedoel ik loslaten wat we geleerd of wat ik mezelf als stijl had aangeleerd.

Soms ontdek ik terwijl ik aan het ene boek werk iets waarvan ik weer mee verder ga in het volgende. Dat zit hem in kleine dingetjes. Proberen zonder lijnen te gaan tekenen of juist zoals ik nu net heb ontdekt geen zwarte lijn maar met weglaten witte contourlijnen te maken. Maar vaak komt het ook door iets wat ik zie in het werk van anderen. Zo zag ik pas in het werk van Charlotte Salomon dat zij een figuur tekende in lijn met zowel blauw én rood dat vond ik zo mooi, dat ik dat laatst ook heb uitgeprobeerd voor Wat ik mooi vind. Mijn nieuwste prentenboek dat verschijnt in maart bij De Eenhoorn. ik-ben-geen-boek-ik-ben-een-schaap

Hiervoor ontdekte ik dat het ook heel leuk tekenen is met toverpotloden. Die hebben in een punt meerdere kleuren. Dat werkte bijvoorbeeld heel goed om een schaap zijn vacht mee te tekenen voor Ik ben geen boek ik ben een schaap. Omdat zo’n vacht ook niet gewoon alleen maar wit is. Hier kan ik eindeloos lang over doen voor ik snap dat schapenvachtwit soms juist in een gekleurd toverpotlood zit.

Die kleine onverwachte ontdekkingen van op een nieuwe manier iets tekenen of schrijven of een heel nieuw origineel idee bedenken zijn nog steeds dat wat ik het allerleukste in mijn werk vind en waarvan ik me niet kan voorstellen dat ik daar ooit mee kan stoppen.

Tien jaar later – Wieke van Oordt

~ Richard Thiel ~ Plaats een reactie
(het stuk van Wieke van Oordt van precies tien jaar geleden vind je hier)

Er is niets veranderd in tien jaar. Hyves heet nu Facebook. Dat is alles. Tien jaar geleden verzamelden we ’s ochtends in de Tweede Hyvesdwarsstraat en vandaag de dag ontmoeten we elkaar op het Facebookplein, net voorbij het Twitterbruggetje. Daar zetten we onze kramen op en proberen we, ieder geheel in eigen stijl, onze koopwaar aan de man te brengen.
‘Lees dit interview van mij in het lokale sufferdje! Koop mijn boeken!’
‘Zie deze foto van mij met andere schrijvers! Ik hoor erbij!’

Er wordt nog net zo hard gelachen als tien jaar geleden. Niet zo zeer om, maar vooral met elkaar. De Kinderboekenwereld is er een waar we elkaar het succes gunnen en waar we ons verre houden van Grote Mensen Boekenvetes. Er wordt nog net zo hard getreurd om de miskenning, de mislukking, de afwijzing en de ramsj. En we vieren nog net zo uitbundig onze projecten, onze ideeën, onze niet te stoppen en onstuimige toekomstplannen voor nog meer moois.

Er is alles veranderd in tien jaar. Ik ben bijna twintig titels verder. Mijn kinderboeken komen vooral uit bij Uitgeverij Leopold. Ik bezoek inmiddels elk jaar scholen, waarin ik mag vertellen over mijn werk en waarin ik kinderen hoop te enthousiasmeren voor onbekende werelden in boeken. Werelden, die ik zelf ook ooit ontdekte toen mijn leesliefde ontvlamde.

Ik ben Schoolschrijver geworden. Ik heb een roman voor volwassenen uitgebracht bij uitgeverij Luitingh-Sijthoff.
En de laatste loopbaanverandering kwam vorig jaar. Ik kreeg een cursus zeezeilen van vrienden voor mijn vijftigste verjaardag. Ik ging en stond voor het eerst aan het roer op een zeiljacht op zee. Over die ervaring schreef ik op Facebook. Drie dagen later nam de hoofdredacteur van Zeilen Magazine contact op: ‘of ik voor ze wilde schrijven?’ Non-fictie? Ik? Ik zei ja.
Sindsdien ben ik (ook) zeilschrijver. Ik maak zeilreizen waarover ik schrijf. Vooral over de sfeer, want van het zeiltechnische weet ik nog steeds bar weinig. En daar staat de rest van het blad al mee vol. Naar aanleiding van deze serie verhalen, belde de grootste uitgever van watersportboeken me op: ‘of ik een non-fictie boek over zeilen wilde schrijven?’ Ik zei ja. ‘Vrouwen kunnen niet zeilen’ kwam deze winter uit.

Ik houd inmiddels lezingen over zeilen, word geboekt bij zeilverenigingen voor voordrachten, ga op een tjalk schrijfcursus geven (zeilschrijfzeilen, 3x woordwaarde) en breng in april een app uit voor zeilers. Een soort Tinder voor watersporters.

Wint de non-fictie het van de fictie in mijn loopbaan? Ga ik door op de ingeslagen weg van het zeilschrijven?
‘Het kwam zomaar op je pad,’ zeggen mensen wel eens tegen me. Dat soort uitspraken vond ik altijd onzin. Een carrière? Die stippel je uit! Doelen formuleer je en daarna ga je ze halen! Dat.
Maar ze hadden gelijk. Het kwám op mijn pad. Ik struikelde er patsboing over: succes.
‘Je hebt je stem gevonden,’ zeiden diezelfde mensen tegen me. Hebben ze gelijk?
Je leest het in ‘Twintig jaar later’ op deze site.

wieke-in-novita-360

Twee passies gaan in mijn leven niet samen – Lorna Minkman

~ Richard Thiel ~ Plaats een reactie
(het stuk van Lorna Minkman van precies tien jaar geleden vind je hier)

Bij de start van 2019 staat de teller op de uitgave van 11 jeugdromans, uitgegeven bij vier verschillende uitgevers: Zwijsen, Lannoo, Clavis en De inktvis. Daar ben ik apetrots op.

Ik ben nog steeds een onbekende schrijver, maar geef ook onmiddellijk toe dat ik weinig moeite heb gedaan om een bekende schrijver te worden. In de afgelopen tien jaar is duidelijk geworden dat een schrijver vooral veel en ook op een intensieve, ludieke manier het contact moet blijven onderhouden met haar publiek. Ik zag vele collega kinderboekenschrijvers complete toneelstukken bedenken en uitvoeren waarbij sommigen zelf ook een theatraal personage aannamen. Dat paste zo niet bij mij, dat ik daar ook niet aan ben begonnen.

Ook heb ik ervaren hoe alle aandacht uit blijft gaan naar de bestsellerauteurs. Zowel bij de uitgever, als bij de media en de kinderboekenwinkels is de focus erop gericht om het laatste boek van die bestsellerauteur nóg meer onder de aandacht te brengen.

In de Edmund-bijlage van de Volkskrant van 5 januari j.l. las ik dat er in Amerika sprake is van “boekenschaarste”. Veel drukkerijen zijn de afgelopen jaren gefuseerd of gestopt vanwege de opkomst van internet. Alleen in 2018 steeg de boekenverkoop (hardcovers 3,5 procent), wat natuurlijk zeer goed nieuws is. Echter de bestsellerauteurs, zoals Michelle Obama en Bob Woodward kregen voorrang bij het drukken van hun boeken en de debutanten, zoals Halliday (Asymmetry) en Makkai (The great believers) moeten achteraan in de rij aansluiten. Hun boek is pas eind januari weer te koop.

Dus er zit niets anders op: Word een bestsellerauteur! En laten we wel wezen: je kunt de afgelopen tien jaar een hoop prachtige kinderboeken aanwijzen die in de meeste gevallen veel beter zijn geschreven dan die van de stapels waar je over struikelt als je een (digitale) boekwinkel binnenstapt. Hulde aan de uitgever die haar pijlen op die pareltjes blijft richten.

Wat is er de afgelopen tien jaar allemaal gebeurd?
Ik heb drie potentiële, uitgewerkte ideeën in een map opgeborgen. Er moest ook brood op de plank komen. Voortdurend werd ik door mijn werkgever (Fontys hogescholen) verleid om meer dagen te gaan werken om me te richten op de vernieuwingen in het onderwijs. Dus ging ik meer tijd besteden aan onderwijsinnovatie. En net als met het schrijven van een boek wordt werken echt leuk als je je gepassioneerd voelt en het idee krijgt dat er meer mensen zijn die in hetzelfde onderwerp zijn geïnteresseerd als jij.

Zoals ik tijdens het schrijven van Jongensdroom gepassioneerd met het onderwerp genderidentiteit bezig kon zijn en ook verschrikkelijk veel mensen rondom dat thema heb geïnterviewd, ontstond datzelfde fenomeen bij de ontwikkeling van ander onderwijs waarbij de student en zijn leerontwikkeling veel meer centraal komen te staan. En twee passies gaan in mijn leven niet samen.

Mijn affiniteit voor schrijven blijft. Ook in het hoger onderwijs heeft de Nederlandse taal een hoog aanzien en blijft het onder de aandacht. Jongeren lijken minder te lezen, maar ik ervaar dat ze nog steeds gefascineerd kunnen zijn door een goed verhaal. Jongeren blijven ook het schrijven zelf uitdagend te vinden en in die hoedanigheid kan ik ze goed begeleiden.

Taal blijft toch een manier waarop iemand zich kan uitdrukken en lezen een manier om jezelf te ontwikkelen als mens. De behoefte om je terug te trekken in een tekst die je aanspreekt en je laat nadenken over je eigen leven heeft mij doen besluiten om te starten met een masteropleiding filosofie. En ik sluit niet uit dat de filosofie mij uiteindelijk weer terug laat keren bij het schrijven van een bijzondere roman. Tja, wie weet wordt het nog een bestseller.

 

Lorna Minkman
7 januari 2019

Tien jaar later – Tim Gladdines

~ Richard Thiel ~ Plaats een reactie
(het stuk van Tim Gladdines van precies tien jaar geleden vind je hier)

Wat me in het stukje van tien jaar terug vooral opvalt is de zelfingenomenheid ervan. En de bitterheid. Ik voelde me destijds erg miskend, en dat lees je heel goed tussen de regels door. Ik schreef veel, maar kreeg ook veel positieve, enthousiaste afwijzingen. (‘Heel mooi, maar niet voor ons fonds’) Dat vond ik moeilijk om te accepteren.

Dat gevoel van miskenning schuurt nog steeds wel eens, maar minder vaak en minder fel. Na het prentenboek Ik ben Kaat, uitvinder (Gottmer, 2007) zijn er lange tijd geen boeken van mij meer door uitgevers geaccepteerd. Ik was terug bij af en dat betekent veel schrijven en veel lovende afwijzingen incasseren. Het hoort geloof ik bij wie ik ben, als schrijver. Het is niet anders. Ik hou me vast aan mijn eigen koppigheid en drijfveer, en vaak strookt dat nou eenmaal niet bij waar een uitgever naar op zoek is. Van de weeromstuit heb ik in de loop der tijd opnieuw twee boeken in eigen beheer uitgegeven (Magneet en Dame Dollie Doet Drie Dingen), samen met Leonie Gladdines, en die titels blijven ergens in de marge van Boekenland bestaan.  Recensenten willen uitgaven in eigen beheer niet bespreken en winkels zetten ze meestal niet in de kast, behalve die ene aardige boekverkoper die je toevallig persoonlijk kent. Maar als ik moet kiezen voor géén boek en een boek in de marge, dan kies ik toch voor dat laatste.

hoe-het-kwam-dat-ik-emma-een-blauw-oog-sloegDe hoop op een bestseller heb ik inmiddels opgegeven, maar schrijven zal ik waarschijnlijk altijd blijven doen. Ik ben heel blij met alle vertalingen die ik heb mogen maken en vooral met mijn jeugdroman Hoe het kwam dat ik Emma een blauw oog sloeg, die afgelopen voorjaar bij uitgeverij Marmer verscheen, en waar ik veel positieve reacties op heb gekregen. Bovendien zit er een nieuw boek bij Marmer in de pijplijn en komt er ook een prenten-voorleesboek uit bij uitgeverij De Eenhoorn in België. Allemaal zaken waar ik heel blij van word.

Het grootste compliment vind ik de werkbeurs die ik naar aanleiding van Emma heb gekregen en waardoor ik een hele tijd kan doorwerken zonder op mijn inkomen te hoeven letten. Elk gevoel van miskenning zou hier niet op zijn plaats zijn. Wel ervaar ik enige druk omdat ik nu, nog meer dan anders, vind dat ik wel een goed boek moet afleveren. Dat komt de ontspanning niet ten goede. Maar liever werkdruk dan miskenning.