Maand: januari 2019

Tien jaar later – Wieke van Oordt

~ Richard Thiel ~ Plaats een reactie
(het stuk van Wieke van Oordt van precies tien jaar geleden vind je hier)

Er is niets veranderd in tien jaar. Hyves heet nu Facebook. Dat is alles. Tien jaar geleden verzamelden we ’s ochtends in de Tweede Hyvesdwarsstraat en vandaag de dag ontmoeten we elkaar op het Facebookplein, net voorbij het Twitterbruggetje. Daar zetten we onze kramen op en proberen we, ieder geheel in eigen stijl, onze koopwaar aan de man te brengen.
‘Lees dit interview van mij in het lokale sufferdje! Koop mijn boeken!’
‘Zie deze foto van mij met andere schrijvers! Ik hoor erbij!’

Er wordt nog net zo hard gelachen als tien jaar geleden. Niet zo zeer om, maar vooral met elkaar. De Kinderboekenwereld is er een waar we elkaar het succes gunnen en waar we ons verre houden van Grote Mensen Boekenvetes. Er wordt nog net zo hard getreurd om de miskenning, de mislukking, de afwijzing en de ramsj. En we vieren nog net zo uitbundig onze projecten, onze ideeën, onze niet te stoppen en onstuimige toekomstplannen voor nog meer moois.

Er is alles veranderd in tien jaar. Ik ben bijna twintig titels verder. Mijn kinderboeken komen vooral uit bij Uitgeverij Leopold. Ik bezoek inmiddels elk jaar scholen, waarin ik mag vertellen over mijn werk en waarin ik kinderen hoop te enthousiasmeren voor onbekende werelden in boeken. Werelden, die ik zelf ook ooit ontdekte toen mijn leesliefde ontvlamde.

Ik ben Schoolschrijver geworden. Ik heb een roman voor volwassenen uitgebracht bij uitgeverij Luitingh-Sijthoff.
En de laatste loopbaanverandering kwam vorig jaar. Ik kreeg een cursus zeezeilen van vrienden voor mijn vijftigste verjaardag. Ik ging en stond voor het eerst aan het roer op een zeiljacht op zee. Over die ervaring schreef ik op Facebook. Drie dagen later nam de hoofdredacteur van Zeilen Magazine contact op: ‘of ik voor ze wilde schrijven?’ Non-fictie? Ik? Ik zei ja.
Sindsdien ben ik (ook) zeilschrijver. Ik maak zeilreizen waarover ik schrijf. Vooral over de sfeer, want van het zeiltechnische weet ik nog steeds bar weinig. En daar staat de rest van het blad al mee vol. Naar aanleiding van deze serie verhalen, belde de grootste uitgever van watersportboeken me op: ‘of ik een non-fictie boek over zeilen wilde schrijven?’ Ik zei ja. ‘Vrouwen kunnen niet zeilen’ kwam deze winter uit.

Ik houd inmiddels lezingen over zeilen, word geboekt bij zeilverenigingen voor voordrachten, ga op een tjalk schrijfcursus geven (zeilschrijfzeilen, 3x woordwaarde) en breng in april een app uit voor zeilers. Een soort Tinder voor watersporters.

Wint de non-fictie het van de fictie in mijn loopbaan? Ga ik door op de ingeslagen weg van het zeilschrijven?
‘Het kwam zomaar op je pad,’ zeggen mensen wel eens tegen me. Dat soort uitspraken vond ik altijd onzin. Een carrière? Die stippel je uit! Doelen formuleer je en daarna ga je ze halen! Dat.
Maar ze hadden gelijk. Het kwám op mijn pad. Ik struikelde er patsboing over: succes.
‘Je hebt je stem gevonden,’ zeiden diezelfde mensen tegen me. Hebben ze gelijk?
Je leest het in ‘Twintig jaar later’ op deze site.

wieke-in-novita-360

Twee passies gaan in mijn leven niet samen – Lorna Minkman

~ Richard Thiel ~ Plaats een reactie
(het stuk van Lorna Minkman van precies tien jaar geleden vind je hier)

Bij de start van 2019 staat de teller op de uitgave van 11 jeugdromans, uitgegeven bij vier verschillende uitgevers: Zwijsen, Lannoo, Clavis en De inktvis. Daar ben ik apetrots op.

Ik ben nog steeds een onbekende schrijver, maar geef ook onmiddellijk toe dat ik weinig moeite heb gedaan om een bekende schrijver te worden. In de afgelopen tien jaar is duidelijk geworden dat een schrijver vooral veel en ook op een intensieve, ludieke manier het contact moet blijven onderhouden met haar publiek. Ik zag vele collega kinderboekenschrijvers complete toneelstukken bedenken en uitvoeren waarbij sommigen zelf ook een theatraal personage aannamen. Dat paste zo niet bij mij, dat ik daar ook niet aan ben begonnen.

Ook heb ik ervaren hoe alle aandacht uit blijft gaan naar de bestsellerauteurs. Zowel bij de uitgever, als bij de media en de kinderboekenwinkels is de focus erop gericht om het laatste boek van die bestsellerauteur nóg meer onder de aandacht te brengen.

In de Edmund-bijlage van de Volkskrant van 5 januari j.l. las ik dat er in Amerika sprake is van “boekenschaarste”. Veel drukkerijen zijn de afgelopen jaren gefuseerd of gestopt vanwege de opkomst van internet. Alleen in 2018 steeg de boekenverkoop (hardcovers 3,5 procent), wat natuurlijk zeer goed nieuws is. Echter de bestsellerauteurs, zoals Michelle Obama en Bob Woodward kregen voorrang bij het drukken van hun boeken en de debutanten, zoals Halliday (Asymmetry) en Makkai (The great believers) moeten achteraan in de rij aansluiten. Hun boek is pas eind januari weer te koop.

Dus er zit niets anders op: Word een bestsellerauteur! En laten we wel wezen: je kunt de afgelopen tien jaar een hoop prachtige kinderboeken aanwijzen die in de meeste gevallen veel beter zijn geschreven dan die van de stapels waar je over struikelt als je een (digitale) boekwinkel binnenstapt. Hulde aan de uitgever die haar pijlen op die pareltjes blijft richten.

Wat is er de afgelopen tien jaar allemaal gebeurd?
Ik heb drie potentiële, uitgewerkte ideeën in een map opgeborgen. Er moest ook brood op de plank komen. Voortdurend werd ik door mijn werkgever (Fontys hogescholen) verleid om meer dagen te gaan werken om me te richten op de vernieuwingen in het onderwijs. Dus ging ik meer tijd besteden aan onderwijsinnovatie. En net als met het schrijven van een boek wordt werken echt leuk als je je gepassioneerd voelt en het idee krijgt dat er meer mensen zijn die in hetzelfde onderwerp zijn geïnteresseerd als jij.

Zoals ik tijdens het schrijven van Jongensdroom gepassioneerd met het onderwerp genderidentiteit bezig kon zijn en ook verschrikkelijk veel mensen rondom dat thema heb geïnterviewd, ontstond datzelfde fenomeen bij de ontwikkeling van ander onderwijs waarbij de student en zijn leerontwikkeling veel meer centraal komen te staan. En twee passies gaan in mijn leven niet samen.

Mijn affiniteit voor schrijven blijft. Ook in het hoger onderwijs heeft de Nederlandse taal een hoog aanzien en blijft het onder de aandacht. Jongeren lijken minder te lezen, maar ik ervaar dat ze nog steeds gefascineerd kunnen zijn door een goed verhaal. Jongeren blijven ook het schrijven zelf uitdagend te vinden en in die hoedanigheid kan ik ze goed begeleiden.

Taal blijft toch een manier waarop iemand zich kan uitdrukken en lezen een manier om jezelf te ontwikkelen als mens. De behoefte om je terug te trekken in een tekst die je aanspreekt en je laat nadenken over je eigen leven heeft mij doen besluiten om te starten met een masteropleiding filosofie. En ik sluit niet uit dat de filosofie mij uiteindelijk weer terug laat keren bij het schrijven van een bijzondere roman. Tja, wie weet wordt het nog een bestseller.

 

Lorna Minkman
7 januari 2019

Tien jaar later – Tim Gladdines

~ Richard Thiel ~ Plaats een reactie
(het stuk van Tim Gladdines van precies tien jaar geleden vind je hier)

Wat me in het stukje van tien jaar terug vooral opvalt is de zelfingenomenheid ervan. En de bitterheid. Ik voelde me destijds erg miskend, en dat lees je heel goed tussen de regels door. Ik schreef veel, maar kreeg ook veel positieve, enthousiaste afwijzingen. (‘Heel mooi, maar niet voor ons fonds’) Dat vond ik moeilijk om te accepteren.

Dat gevoel van miskenning schuurt nog steeds wel eens, maar minder vaak en minder fel. Na het prentenboek Ik ben Kaat, uitvinder (Gottmer, 2007) zijn er lange tijd geen boeken van mij meer door uitgevers geaccepteerd. Ik was terug bij af en dat betekent veel schrijven en veel lovende afwijzingen incasseren. Het hoort geloof ik bij wie ik ben, als schrijver. Het is niet anders. Ik hou me vast aan mijn eigen koppigheid en drijfveer, en vaak strookt dat nou eenmaal niet bij waar een uitgever naar op zoek is. Van de weeromstuit heb ik in de loop der tijd opnieuw twee boeken in eigen beheer uitgegeven (Magneet en Dame Dollie Doet Drie Dingen), samen met Leonie Gladdines, en die titels blijven ergens in de marge van Boekenland bestaan.  Recensenten willen uitgaven in eigen beheer niet bespreken en winkels zetten ze meestal niet in de kast, behalve die ene aardige boekverkoper die je toevallig persoonlijk kent. Maar als ik moet kiezen voor géén boek en een boek in de marge, dan kies ik toch voor dat laatste.

hoe-het-kwam-dat-ik-emma-een-blauw-oog-sloegDe hoop op een bestseller heb ik inmiddels opgegeven, maar schrijven zal ik waarschijnlijk altijd blijven doen. Ik ben heel blij met alle vertalingen die ik heb mogen maken en vooral met mijn jeugdroman Hoe het kwam dat ik Emma een blauw oog sloeg, die afgelopen voorjaar bij uitgeverij Marmer verscheen, en waar ik veel positieve reacties op heb gekregen. Bovendien zit er een nieuw boek bij Marmer in de pijplijn en komt er ook een prenten-voorleesboek uit bij uitgeverij De Eenhoorn in België. Allemaal zaken waar ik heel blij van word.

Het grootste compliment vind ik de werkbeurs die ik naar aanleiding van Emma heb gekregen en waardoor ik een hele tijd kan doorwerken zonder op mijn inkomen te hoeven letten. Elk gevoel van miskenning zou hier niet op zijn plaats zijn. Wel ervaar ik enige druk omdat ik nu, nog meer dan anders, vind dat ik wel een goed boek moet afleveren. Dat komt de ontspanning niet ten goede. Maar liever werkdruk dan miskenning.

Wat kan er veel veranderen in een decennium! – Kirstin Rozema

~ Richard Thiel ~ Plaats een reactie
(het stuk van Kirstin Rozema van precies tien jaar geleden vind je hier)

Almelo, 2019. Tien jaar later, tien jaar ouder en tien jaar wijzer. Wat kan er veel veranderen in een decennium!

kirstin-rozemaIk ben ondertussen 51 jaar oud geworden. De kinderen zijn (bijna) volwassen en wonen niet meer allemaal thuis. Studeren, bijna eindexamen: ze worden groot. En zo hoort het ook. Ons gezin is uitgebreid met een hond en een kat en die zijn nu vooral een inspiratiebron.

Wat heeft de tijd gebracht? Nou, ik kan gerust zeggen dat er veel gebeurd is. Ik heb ondertussen drieëntwintig kinderboeken op mijn naam staan en zeven boeken voor volwassenen. Daarnaast heb ik meegeschreven aan diverse projecten. Nog een stuk of tien doktersromannetjes erbij gemaakt en korte verhalen geschreven die ook her en der gepubliceerd zijn. Ik heb dus niet stilgezeten.

Knopen in je touw heeft destijds heel wat losgemaakt bij deze en gene. Het won bijna de Nieuwe Schrijversprijs van de Ako/Free Musketeers (ik werd tweede) en het vervolg Floorpower! was al net zo spannend. Misschien komt er ooit nog een derde deel. Die verwijzing heb ik wel gemaakt in Floorpower!. Mijn jeugdboeken spelen zich nog steeds voornamelijk af in Haaksbergen en ik vind het erg leuk om personen van het ene boek in het andere terug te laten komen. Dit jaar doe ik dat nog een keer in een spannend jeugdboek, dat we Arendsklauw hebben genoemd.

Onder de kinderboeken vallen ook rouwboekjes voor kinderen. Dat zijn themaboekjes waarin mijn illustrator Sandy Wijsbeek en ik zo goed mogelijk proberen uit te leggen wat bijvoorbeeld een crematie is of wat er gebeurt als de baby in mama’s buik niet meer leeft. Deze boekjes hebben de naam Zonder jou… Rouwboekjes voor kinderen gekregen.

Momenteel schrijf ik een feelgoodroman voor Uitgeverij Zomer & Keuning, redigeer ik een misdaadroman voor Uitgeverij Ellessy en liggen een kort verhaal en een kinderboek te wachten op de laatste hand voor beide uitgevers. Ook lees en beoordeel ik manuscripten voor uitgave. Daardoor heb ik geleerd dat je zelf kunt denken dat je het allemaal wel kunt, maar dat dit over het algemeen best tegenvalt. Je hebt toch bepaalde uitspraken, stopwoordjes of zegswijzen die voor jou heel gewoon zijn, maar waar een redacteur doorheen prikt. Ook heb ik geleerd dat een proeflezer uiterst belangrijk is. Die ziet wat jij niet meer ziet en leest het verhaal dat je schrijft fris en onbevangen. Daar wilde ik 10 jaar geleden nog niet aan. Ik dacht destijds nog de wijsheid in pacht te hebben. Hahaha… wat een illusie. En wat een rijkdom dat er mensen zijn die je zo kunnen helpen, weet ik nu. En daar ben ik erg dankbaar voor.

En hoe verging het Kirstin zelf in die tien jaar, is dan ook de vraag. Nou, niet altijd even goed. In augustus 2014 werd ik zomaar ineens getroffen door 3 herseninfarcten in circa 2 uur tijd.  Geen voortekens of wat dan ook gehad. Infarct 1 gebeurde thuis, 2 en 3 gelukkig op de Spoedeisende hulp van het ziekenhuis. Daar ben ik 6 weken druk mee geweest. Ziekenhuis, revalidatiecentrum en daarna de revalidatie in het normale leven. Leren dat je door moet gaan. Dat je niet bang mag zijn. En beseffen dat je heel, heel veel geluk hebt gehad.

Na 24 uur heb ik samen met de verpleegkundigen en de neuroloog geprobeerd of ik nog kon lezen en schrijven. Wat een opluchting dat ik dat nog kon was dat. Op dat moment besloot ik dat ik er een boek over wilde schrijven. Niet autobiografisch, maar in romanvorm. Om te waarschuwen dat het je zomaar kan overkomen. Precies een jaar later verscheen Na die nacht…. Hiermee won ik in februari 2018 de Publieksprijs van het Valentijngenootschap.

na-die-nacht

Als je het niet weet, zie je het niet, zeg ik altijd. Ik ben lichamelijk weer helemaal hersteld. Maar het is er wel, die hersenbeschadiging. Mijn correcte gevoel voor spelling is er niet meer, maar komt langzaam wel weer terug. Ik heb ADHD gekregen en ben dus druk in mijn hoofd. Daardoor moet ik mijn teksten altijd goed nakijken, want ik vergeet nog wel eens woorden of letters. Dus mocht je iets raars lezen… ik zei het je toch?! Maar ik ben ook een rasoptimist en laat me niet kennen door wat strubbelingen.

Gewoon doorgaan, is de leus. En dat doe ik dan ook graag. Als kinderboekenschrijfster, maar vooral nu als schrijfster van romans en misdaadboeken.

www.kirstinschrijft.nl

Tien jaar later – Corien Oranje

~ Richard Thiel ~ Plaats een reactie
(het stuk van Corien Oranje van precies tien jaar geleden vind je hier)
corien-oranje-(foto-grotografie)
foto: Grotografie

‘Bent u de nieuwe schoonmaakster?’ vroeg een bibliothecaresse toen ik aankwam met een ragebol, een trapje en een brancard – die ik nodig had bij de voorstelling voor groep 4, die even later zou komen. Nee, ik geloof dat ik tien jaar later nog steeds een onbekende kinderboekenschrijver ben. Maar de kinderen van de scholen waar ik kom, geven het toe: er is maar één schrijver die ze zouden herkennen, en dat is Paul van Loon. O ja, en Roald Dahl natuurlijk, wat, is die al dood?

Wat een leuke tijd was dat, die maand van de Onbekende Kinderboekschrijvers, 10 jaar geleden. Ik woonde in Jakarta en ik schreef, maar het was een beetje een onbewoond eiland. Ik ontmoette geen collega’s, en mijn lezers kende ik alleen via Hyves. Dankzij de maand van de Onbekende Kinderboekenschrijvers leerde ik allemaal collega’s kennen, en dat was erg gezellig.

kampioenIs er wat veranderd in de afgelopen tien jaar? Wat mij betreft behoorlijk wat. We verhuisden van Jakarta terug naar Nederland, mijn man kreeg werk in Groningen, mijn zoons gingen naar de middelbare school en daarna aan de studie.

Ik schreef ‘Kampioen’, een boek over de elfjarige zwemmer Olivier van de Voort, een goede vriend van mijn zoons. Hij raakte na een dramatisch ongeluk met zijn pony zijn onderbeen kwijt, maar vocht zichzelf in de jaren daarna terug naar de top van de Nederlandse zwemwereld.

Dat boek is inmiddels zes keer herdrukt, was een van de kerntitels van de Kinderboekenweek 2013, en mijn hoofdpersoon ging verder waar mijn boek stopte: hij werd Europees kampioen, zwom wereldrecords en won zilver op de Paralympics van Rio.

Ik begon samen met illustrator Marja Meijer een avi-thrillerserie over juf Fiep, die zichzelf voortdurend in de nesten werkt en door de onverschrokken kinderen van groep 3 gered moet worden. Omdat ze tijdens het zwemmen in de bek van een haai terechtkomt, tijdens een boswandeling in de pan van een reus belandt, omdat ze door het ijs zakt of per ongeluk op de skischans terechtkomt. Het is een uitdaging met de beperkingen van avi-m3 een spannend verhaal te schrijven, en het is heerlijk om met Marja samen te werken.

juf-fiep

Ik merk dat ik in de afgelopen jaren minder en langzamer ben gaan schrijven. Het gaat allemaal niet meer zo makkelijk en vanzelf als tien jaar geleden. Maar ik geloof dat dat niet zo erg is.

Ik heb er daarnaast allerlei werkzaamheden bij gekregen. Ik schrijf een wekelijkse (volwassen)feuilleton voor Visie, het programmablad van de EO, en ik schrijf veel voor het Nederlands Bijbelgenootschap. Een paar keer per jaar treed ik op met een blazersensemble van Het Gelders Orkest. Ik ben dan verteller van ‘Peter, Roodkapje en de wolf’, een interactief muzikaal sprookje, waarbij de kinderen in het publiek een actieve rol krijgen.

Daarnaast kom ik veel op scholen om te vertellen over mijn boeken of om voorstellingen te geven, en ben ik sinds vier jaar Schoolschrijver.

morgen-ga-ik-echtIn het afgelopen jaar heb ik samen met illustrator Marijke ten Cate een hardloopboek voor vrouwen geschreven: ‘Morgen ga ik echt’. Marijke en ik hadden eerder samen gewerkt, en we kunnen het uitstekend met elkaar vinden. Het werd een geweldig leuk project, waarvoor ik voor de grap ben gaan hardlopen, geblesseerd raakte, op krukken bij de fysio terechtkwam, opnieuw begon op te bouwen, steeds fanatieker werd, kilo’s kwijtraakte en ontdekte dat hardlopen best leuk is, en dat zelfs ik het blijkbaar kan. We hadden toen we met ons project begonnen nog geen uitgever en geen redacteur, en dat was even omschakelen. ‘Ga eerst maar eens door,’ zei de redacteur van een uitgeverij ergens in het westen. ‘Dan kijken we later wel of het wat voor ons is.’

Wat? O ja. Zo werkt het als je geen uitgever hebt…

Maar ons boek vond al snel een warm thuis bij uitgeverij Kok, kreeg recensies in Margriet en Runners’ World, en wordt inmiddels in het Hongaars en Fins vertaald.

Bekender? Geen idee. Maar als ik terugkijk op de afgelopen tien jaar zie ik een heleboel geweldige mensen met wie ik heb samengewerkt, ik zie al die kinderen die ik ontmoet heb, en ik zie de boeken die ik heb kunnen schrijven. En ik denk dat ik het beste beroep van de wereld heb. De komende tien jaar ga ik nog even door.

Een decennium als een rollercoaster – Inge Bergh

~ Richard Thiel ~ Plaats een reactie
(het stuk van Inge Bergh en Inge Misschaert van precies tien jaar geleden vind je hier)

Toen de vraag kwam om te beschrijven hoe het mij als schrijfster de voorbije tien jaar is vergaan moest ik echt even op mijn eigen website kijken.

Ik heb de voorbije tien jaar namelijk heel veel geschreven.

Eigenlijk heb ik gewoon alles wat ik leuk vind aangepakt. Of het nu alleen was of samen met iemand anders. En ik scheef naast mijn eigen boeken ook best vaak boeken in opdracht.

Met Inge Misschaert schreef ik bijvoorbeeld ‘Het Pak Van De Kerstman’ dat in 2011 verscheen, een jaar later werkten we in opdracht aan ‘Het Blauwe Gevaar’: een leesboek dat kinderen moet aanzetten tot beter sorteren en recycleren van afval. Daar hoort een speldoos compleet met lestips bij. Ook het boek bij het televisieprogramma ‘Dieren In Nesten’ was een opdracht waarin we allebei met veel plezier onze tanden hebben gezet.

Samen met Sylvia Vanden Heede schreef ik dan weer de non-fictie voor het boek ‘Hond Weet Alles En Wolf Niets’.  Het boek werd bekroond met een Vlag en Wimpel.

Een prijs waar ik erg trots op ben.

Ik schreef natuurlijk ook heel vaak alleen.

Voor bekende figuurtjes als de Smurfen en Suske en Wiske hertaalde en bewerkte ik verhalen tot AVI-boekjes en ik schreef educatieve leesboekjes voor het taalonderwijs. Wist je dat vanaf dit schooljaar een heleboel kinderen uit het derde leerjaar aan de slag gaan met een lesboek Nederlands waarvoor ik alle themaverhalen schreef? Ook daar ben ik erg trots op. Net als op de talen waarin mijn boeken ondertussen al werden vertaald:  Engels, Frans, Zweeds, Deens, Portugees, Koreaans, en Chinees. Dat is toch al een behoorlijk lijstje.

De voorbije tien jaar ontdekte ik dat ik enorm hou van humor in boeken. Knotsgekke situaties, woordspelletjes en –grappen, ik ben er dol op.  Ik vind het ook leuk om een humoristische draai aan een verhaal te geven. Zoals de zus die haar broer op een rommelmarkt te koop zet omdat hij op haar zenuwen werkt. (Broer Te Koop).  Een bange Tok de kip die met een ei in haar broek zit (Tok Is Het Beu). Of de man die Warre, die de weg kwijt is, de raad geeft om vooral te blijven waar hij is: zo zal hij zeker niet verdwalen (Warres Vleugels).

Na het schrijven van ‘Zie Me Dan’, dat vooral door volwassenen werd gesmaakt vanwege de mooie taal, kreeg ik veel trieste verhalen van eenzame sleutelkinderen te horen. Ze hadden zich herkend in het boek. Toen vroeg ik mij af of herkenning genoeg is? Had ik ze niet meer kunnen geven? En waarom is het vaak gemakkelijker om verdriet en ellende in mooie taal te omschrijven dan, bijvoorbeeld, geluk en levenslust?

Ik besloot dat ik lezertjes niet alleen herkenning, maar ook een mogelijkheid tot ontsnappen wil geven: vrolijkheid en ontspanning in een wereld die soms strak staat van enorm menselijk leed en onrust. Ik wil goede boeken schrijven die grappig zijn en ook een beetje spannend.  Dat waren de boeken die ik als kind zelf graag las.

Zo verscheen vorig jaar ‘Help! Ik was Op TV!’ Dat boek gaat over een meisje dat als antiheld wordt opgevoerd in een trailer voor een televisieprogramma waar ze een gloeiende hekel aan heeft. De ene ongelofelijke situatie volgt de andere op en het is nog maar de vraag hoe ze zichzelf hieruit kan redden?

Volgend najaar verschijnt trouwens: ‘Help! Mijn oom is een inbreker (en dat kostte mij bijna het leven)!’ Zoals de titel al doet vermoeden wordt ook dit een heel spannend verhaal vol verrassende gebeurtenissen.

Hoe grimmiger de wereld wordt, hoe meer warmte ik in mijn boeken stop.

Zo heb ik ‘Dit Boek Gaat Over Jou’ van kaft tot kaft gevuld met liefde en knuffels.

In de voorbije tien jaar heb ik vooral veel rust gevonden al schrijver.

Ik weet wat ik wil en wat ik waard ben en dat zorgt voor heel veel schrijfplezier.

Of ik nu bekender ben dan tien jaar geleden?

Dat durf ik te betwijfelen.

Ik heb geen prijzenkast vol geschreven en ook geen reeksen waarvoor lezers in lange rijen staan aan te schuiven. Vaak schrijf ik in opdracht en dan staat mijn naam zelfs niet altijd op de kaft vermeld.

Maar wanneer ik ergens kom en ik kijk in de boekenkast, dan ontdek ik meestal wel één of meerdere van mijn (al dan niet in opdracht geschreven) boeken op de planken.

Nu ik op de voorbije tien jaar heb teruggekeken kan ik besluiten dat ik een gelukkige schrijver ben: een contente mens om het op zijn Vlaams te zeggen.

Zijn kinderboeken duurder geworden door de BTW-verhoging?

~ Richard Thiel ~ 2 reacties

Op 1 januari 2019 ging in Nederland het lage BTW-tarief omhoog van 6% naar 9%. Concreet betekent dat, dat een product dat eerst € 10,60 kostte, nu € 10,90 kost. Een prijsverhoging van iets minder dan 3% dus. 2,83% en nog een heleboel cijfers achter de komma, om precies te zijn. Maar laten we er voor het gemak van uitgaan dat iets van een tientje, zo’n 30 cent meer is gaan kosten.

Een kleine steekproef onder twaalf Nederlandse uitgevers
Ook voor (kinder)boeken geldt het lage BTW-tarief. Zijn kinderboeken op 1 januari dan ongeveer 3% duurder geworden? Ik nam een kleine steekproef. Ik bekeek de voorjaarsfolders uit 2018 van een twaalftal Nederlandse uitgevers, koos daaruit 3 boeken (een aan het begin, een in het midden, een aan het eind), noteerde de prijzen uit de folders, en vergeleek die met de actuele prijzen op Bol.com.

De twaalf uitgevers vertegenwoordigen een aardig deel van de markt: Leopold, Querido, Lemniscaat, Kluitman, Unieboek | Het Spectrum, Gottmer, De Fontein, Callenbach, Luitingh-Sijthoff, Ploegsma, Blossom Books, Holland.

Uitgevers houden van ronde getallen
Het overzicht van prijzen voor 1 januari laat zien dat uitgevers houden van (bijna) ronde getallen. Het merendeel van de bedragen eindigt op ,99. Bij een verhoging die precies het BTW-tarief volgt, raak je dat soort mooie getallen kwijt. Een boek van € 16,99 zou dan € 17,47 gaan kosten.

Zo te zien hebben de meeste uitgevers daarom voor een andere optie gekozen. In meer dan de helft van de gevallen zijn twee prijzen gelijk gebleven, en is een boek een Euro duurder geworden. (Het klopt ook met wat er in de FAQ van Blossom Books staat.)

Een slimme oplossing
Slim, want zo houd je die mooie ronde getallen en kom je toch op een prijsverhoging van ongeveer 2,83% uit. Dit werkt perfect als de drie boeken samen net iets meer dan € 35 kosten. In mijn steekproefjes waren de drie boeken samen meestal duurder, wat betekent dat de uitgevers iets minder verdienen dan voor de BTW-verhoging.

Een uitzondering
Er was trouwens een uitzondering: Gottmer lijkt alle boeken 1 Euro duurder te hebben gemaakt. Ik koos nog wat andere boeken uit hun voorjaarsfolder, en daar bleek het ook voor te gelden. Het maakte niet uit of het boek eerst 4,99 of 16,99 kostte: het werd in allebei de gevallen een Euro duurder. Van 4,99 naar 5,99: dat is toch wel een wat forsere stijging dan 2,83%.

Voorzichtige conclusie (want de steekproef was klein)
Kinderboeken zijn waarschijnlijk gemiddeld iets minder dan 2,83% in prijs gestegen. Als je een kinderboek koopt, heb je een aardige kans dat het boek niet duurder is geworden. Maar als het wel duurder is geworden heb je pech, want dan is het vaak wel direct flink meer dan 2,83% in prijs gestegen.

De Maand van de Onbekende Kinderboekenschrijvers – 10 jaar later

~ Richard Thiel ~ Plaats een reactie

In januari 2009 organiseerde ik de Maand van de Onbekende Kinderboekenschrijvers: 31 min of meer onbekende kinderboekenschrijvers mochten op mijn weblog Jipjip zichzelf presenteren. Het was gezellig, er was rumoer, het was interessant.

Een aantal jaren later ging het platform waarop ik Jipjip publiceerde ten onder, en de Maand van de Onbekende Kinderboekenschrijvers raakte verstopt in de krochten van het internet.

Een deel van de 31 schrijvers bleef ik volgen, een deel verloor ik uit het oog. Soms vroeg ik me af hoe het met ze zou gaan. En daarom is hier, precies tien jaar na de oorspronkelijke Maand, een update.

Ik benaderde de schrijvers. Niet iedereen reageerde. Sommigen wilden om uiteenlopende redenen niet meedoen, ongeveer de helft wilde dat wel. Ik vroeg ze terug te kijken op hun stuk van tien jaar geleden, en te vertellen wat ze sinds die tijd gedaan hebben. Zijn ze nu bekender? Doen ze dingen anders dan toen?

De komende tijd zal ik stukken uit 2009 terugplaatsen op dit blog. Ik hoop dat het me lukt om de oorspronkelijke datum erbij te krijgen. Dat zijn vooral de stukken van de schrijvers, maar ook een paar stukken van mezelf. Ik zal hetzelfde schema volgen als tien jaar geleden. Op de dag dat de schrijvers in 2009 aan de beurt waren, plaats ik hun oorspronkelijke stuk, plus hun recente stuk. Omdat niet iedereen meedoet, zal er op sommige dagen niets gebeuren.

Wil je op de hoogte blijven van nieuwe berichten? Elders op deze pagina vind je een knop ‘Volg’. Als je daarop klikt krijg je notificaties per e-mail. Die kun je natuurlijk op elk moment weer stopzetten.

Natuurlijk is het leuk als je reageert. Dat kan onder elk bericht, maar ook op social media. Ik zal proberen er aan te denken daar de hashtag #MvdOK10JL te gebruiken.

UPDATE: het is me gelukt om het eerste bericht uit 2009 terug te plaatsen. Alleen verschijnt het helemaal onderaan in de tijdlijn. Dat is ook wel logisch. Je kunt de oudere artikelen terugvinden met de tag MvdOK.

De eerste twee berichten vind je hier: